[title]
Kimi yönleriyle baş kahramanını andıran bir film ‘Steve Jobs’. İzleyeni üzmediği sürece zeka fışkırıyor filmden. Sorunlu Amerikalıları anlatan filmlerin senaristi Aaron Sorkin bu sefer ‘The Social Network / Sosyal Ağ’dan (2010) bile daha parlak bir senaryoya imza atmış. ‘Steve Jobs’ vizyoner bir dâhinin kendisiyle ve toplumla yaşadığı ahlaki çatışmalar üzerine kurulu. Yönetmen Danny Boyle çoğunlukla kendini geri planda tutuyor ve senaryonun parlamasına izin veriyor. Kendini ön plana çıkardığı zamanlarda ise yoldan çekilmesini istiyorsunuz. ‘Slumdog Millionaire’in (2008) narsisizmiyle ‘Birdman’in (2014) sahne arkası cinnetini bir araya getiren film, Jobs’ın hayatını üç bölümde anlatıyor. Her bölüm yeni bir Apple ürünü sunumundan önce sahne arkasında yaşananları gösteriyor. 1984’te geçen kısımda Jobs, bilgisayarın açılırken “Merhaba” demesini takıntı haline getiriyor; kız arkadaşından olan kızını reddediyor; patronuyla, iş arkadaşıyla ve en yakın dostuyla ipleri koparıyor. 1988’de geçen kısımda ise Jobs’ın, büyük bir başarısızlık olarak nitelendirilecek NeXT bilgisayarları için yapacağı sunumun öncesinde yaşananlar anlatılıyor. 1998’e gelindiğinde ise Fassbender sadece Jobs’a neredeyse tıpa tıp benzemekle kalmıyor, Jobs’ın görünmeyen tarafları da gün yüzüne çıkıyor. Karakterin dehasının yanında aslında özel hayatında nasıl bir sosyopat olduğunu görüyoruz. Fakat Fassbender’ın muhteşem performansı yönetmen Boyle’un yaptığı tercihleri affettirmiyor. Gereksiz biçimsel numaralarla anlatımı son kısımda sekteye uğratan Boyle’un ‘Steve Jobs’ı mükemmel olmasa da insancıl ve tatmin edici bir film. David Ehrlich