[title]
Yer(siz) Yurt(suz), kavramsal bağlamlı sergi projesinin çıkış noktası “yaratıcı Deleuze”ün kavram coğrafyasında görsel anlamda bir yüzey arkeolojisi olarak karşımıza çıkmaktadır. Bir anlamda sanatçının, Deleuze metinlerinden hareketle görsel imgeler, anlatılar inşa etme denemesi de denilebilir.
Çevreyi var eden şeyleri doğrudan deneyimleyemeyen, bunları kendi gerçekliklerinden bağımsız sistemlerle kavramaya, yönlendirmeye ve düzenlemeye çalışan modern insan, çevrenin özgül karakterini, farklılıklarını, zaman içerisinde kültür yoluyla edinilen iletişimsel gücünü yok etmektedir. Bu durumda yersizleşme, yerleri yer yapan niteliklerin giderek azaldığı, insanın çevresine bakarak nerede, hangi kültürel yapıya, tarihsel sürece göre oluşmuş bir çevre içerisinde olduğunu anlayamadığı, buna bağlı olarak aidiyet, kimlik, özgül deneyim vb. sorunlarla karşılaştığı süreç olarak karşımıza çıkar.
Sanatçı, Deleuze metinlerinden yaptığı serigrafilerle imajların anlatı üzerine kurduğu hakimiyete gönderme yapmaktadır. Yazılı kültürün yerini yüzeysel ve anlık sunumlara dayalı bir görsel kültür almaktadır. Günümüz medyasında, estetik baskın bir konuma gelmekte ve izleyici imaj fazlalığının serbest oyunu tarafından baştan çıkarılmaktadır.
Modernleşme sürecinin sarsıntılı gelişimi ile geleneksel sabit kimliklerin yerini çok daha belirsiz ve akışkan kimlikler almaktadır. Erdal Ateş, renkli led ışıklarla gerçekleştirdiği yerleştirmesinde, buluntu fortoğrafları kimliklerinden arındırarak kimlik fikrinin kendisini söylencesel bir yapım haline getirmektedir.
“Yer(siz) Yurt(suz) sergisi, kavramı içinde barındıran yersizyurtsuzlaşma çizgisini iki-kutupluluk gerçeğinde ele almaktadır. Bir yönüyle yersizyurtsuzlaşan kaçış çizgisi her an kırılıp geriye doğru ana-babaya, eve, toprağa, milliyete, cemaaate her an dönme tehlikesini taşır. Deleuze’e göre bir de olumlanan yersizyurtsuzlaşma çizgisi vardır ki kopan, fragmantal, parçalı bu çizgi sürekli oluş içinde, bizi, daha ileriye doğru taşıma yeğinliğine sahiptir.