[title]
Bir Hollywood yıldızından Monaco prensi Rainer ile evlenip bir prensese dönüşen ve Avrupa’nın asilleri arasına giren Grace Kelly’nin öyküsünü anlatan bir melodram ‘Grace of Monaco’. ‘La Vie En Rose (La Môme) / Kaldırım Serçesi’nde (2007) de imzası bulunan yönetmen Olivier Dahan ve senarist Arash Amel, halihazırda riskli olan bu öyküyü beyazperdeye uyarlamakta başarılı olamıyor. İkili bol güneşli, hantal ve yüzeysel dramlarında karikatür kötü karakterlerle, aşkla ve sadakatle ilgili bayağı laflarla ve fazlasıyla gösterişli kostümlerle dolu bir geçit töreni düzenliyor. Kidman’ın ruhsuz oyunculuğu senaryoya hayat vermekten o kadar uzak ki performans, seyirciye ancak yıllar boyunca kıkırdayacakları bir malzeme sunuyor.
Muhafazakâr bir kraliyet ailesinde evli kalmak, çocuk büyütmek, mutlu olmak gibi görevleri olan Grace’in hayatının en zor rolünü oynarken yaşadığı klostorofobiyi, izolasyonu hissedemiyoruz bile. Her şey nedensiz yere gerçekleşiyor gibi. Dahası Grace’in kişisel çıkmazlarının arka planında yer alan Monaco ile Fransa arasındaki politik kriz bir kaşık suda fırtına koparılıyormuş gibi anlatılıyor. Hatta Prens Rainier, Charles De Gaulle hükümetine vergi ödemeyi reddetmenin bir savaş çıkarabileceğine dair şaka bile yapabiliyor. Rainier’in süslü hayatının sona erebileceğine dair yaşadığı korkuyu saçma mı trajik mi bulacağımıza dair herhangi bir ipucu da verilmiyor.
Karakterler olan biten her şeyi yüksek sesle haykırırken hayal gücümüze ya da zekâmıza çok az şey bırakılıyor. Hitchcock’tan Aristotle Onassis’e, De Gaulle’den Amerikan Savunma Bakanı Robert McNamara’ya tanıdık tarihsel figürler bir geçit törenindeymiş gibi küçük rollerde karşımıza çıkıyor. Roth sürekli kaşlarını kaldırarak oynarken, Kidman ifadesiz bir şekilde ortalıkta dolanıyor, arada sadece çığlık atıp ağlıyor. Filmin sonunda oldukça yüzeysel bir şekilde yazılmış olan uzun monoloğa rağmen Grace hakkında hiçbir fikir sahibi olamıyoruz. ‘Grace of Monaco’ eski usul bir televizyon filminden öteye gidemiyor. Dave Calhoun
