Attila Marcel

Sylvain Chomet’nin filmleri, filmlerinin müzikleriyle aynı ritme sahiptir. Yönetmenin ilk canlı çekim uzun metrajı olmasına rağmen ‘Attila Marcel’de de bu kural değişmiyor. Burada müzik esprilerin ritmini belirliyor, mizansenleri anlamlı kılıyor ve en önemlisi ana karakterin bilinçaltının derinliklerinden gün yüzüne çıkardığı anılarının kancası haline geliyor.Mutsuz ve ergen bir piyanist olan Paul (genç oyuncu Guillaume Gouix) bebekken ebeveynlerinin ölümüne şahit olduktan sonra hiç konuşmamıştır. Hafif çatlak yaşlı komşusu Paul’e bilinçaltına gömdüğü anılarını hatırlamasını sağlayacak sihirli bir iksir içirir. Bunun üzerine Paul bastırdığı korkularıyla yüzleşmeye başlar. Fazlasıyla yaratıcı bir şekilde çekilmiş rüya sahneleriyle betimlenen yüzleşmelerin birinde, dev kurbağa kuklalarından oluşan bir caz grubunun karşımıza çıktığı an, filmin akılda kalıcı sahnelerinden biri kesinlikle.

Chomet’nin animasyonlarının (özellikle ‘Les triplettes de Belleville / Belleville’de Randevu’nun, 2003) hayranları yönetmenin sevimli grotesk karakterlerini (tuhaf ikizler, pörsümüş büyük anneler) hatırlayacaktır. ‘Attila Marcel’de de yönetmenin karanlık ve hicivli tarafını ortaya koyan bu karakterleri fazlasıyla görmek mümkün. ‘Attila Marcel’, Jean-Pierre Jeunet ve Michel Gondry’nin müziğin, animasyonun ve karanlık bir mizah anlayışının itici güç olduğu erken dönem filmlerini çağrıştırıyor. Fakat film diğer iki yönetmenin filmlerinin aksine kimi noktalarda iki arada bir derede kalıyor. Her sahneye sinen, karakterlerin tasvirlerinde ya da öykünün duygusal bölümlerinde karşımıza çıkan tuhaf komedi anlayışı Chomet’nin diğer filmlerinde olduğu gibi filmin bütünlüğüne karşı bir tehdit oluşturuyor. Bu da yönetmenin elindeki malzemeyi ciddiye almaya çalışırken zorlandığı hissini yaratıyor. Belki de yönetmenin karikatürize tarzı, animasyon karakterler yerine gerçek insanları yansıtırken yeterli gelmiyordur. Ama sonuç bu kadar eğlenceli iken, bu çok da önemli mi? Alex Dudok de Wit