Get us in your inbox

Nando Cruz

Nando Cruz

Articles (2)

Blackstar

Blackstar

Certeza, ninguna. Pero la sensación que 'Blackstar' es un disco concebido como si David Bowie ya estuviera muerto ha tomado consistencia definitiva. Escuchad cómo se mueve su voz. La música gira a su alrededor con una viscosidad inédita, aparecen sonidos extraños por debajo, por la izquierda, por detrás... Y él intenta mantener las formas de 'crooner' solemne, tembloroso y crepuscular. 'Blackstar', la canción, es medio letanía medio exploración del terreno. Bowie canta desde un lugar desconocido. No sabe donde está. Pero ya no está entre nosotros. Esto no quiere decir que 'Blackstar' anuncie una muerte inminente. Es más que esto. Parece como si el trabajo del productor Tony Visconti hubiese sido imaginar el clima sonoro desde donde alguien que ya no está entre nosotros nos envía un disco. Bowie siempre ha estado interesando en llevarnos con su música a sitios donde nunca hemos estado. Y este podría ser el último. Al día siguiente del último día. En los videoclips de 'Blackstar' y 'Lazarus', la columna vertebral del disco, vemos a un Bowie demacrado, sí, pero la voz todavía suena temperada. Y en muchos otros momentos del disco, incluso se agarra a melodías luminosas. Es bastante extraño. Es un Bowie que todavía quiere vivir (escuchad 'I can't give everything'), pero que ya se nos presenta dentro del laberinto sin retorno. 'Blackstar' es un disco angustioso, oscuro, intrigante, apocalíptico, a veces frenético, a menudo jeroglífico. Es un disco de texturas experimentales donde l

Blackstar

Blackstar

Certesa, cap ni una. Però la sensació que 'Blackstar' és un disc concebut com si David Bowie ja fos mort ha pres consistència definitiva. Escolteu com es mou la seva veu. La música gira al voltant seu amb una viscositat inèdita, apareixen sons estranys per sota, per l'esquerra, per l'esquena... I ell intenta mantenir les maneres de 'crooner' solemne, tremolós i crepuscular. 'Blackstar', la cançó, és mig lletania mig exploració del terreny. Bowie canta des d'un lloc desconegut. No sap on és. Però ja no és entre nosaltres. No vol dir això que 'Blackstar' anuncii una mort imminent. És més que això. Sembla com si la feina del productor Tony Visconti hagués estat imaginar el clima sonor des d'on algú que ja no és entre nosaltres ens envia un disc. Bowie sempre ha estat interessat a dur-nos amb la seva música a llocs on mai hem estat. I aquest podria ser-ne el darrer. L'endemà del darrer dia. Als videoclips de 'Blackstar' i 'Lazarus', la columna vertebral del disc, veiem un Bowie demacrat, sí, però la veu encara sona temperada. I em molts altres moments del disc, fins i tot s'aferra a melodies lluminoses. És ben estrany. És un Bowie que encara vol viure (escolteu 'I can't give everything'), però que ja se'ns presenta dins el laberint sense retorn. 'Blackstar' és un disc angoixant, obscur, intrigant, apocalíptic, a voltes frenètic, sovint jeroglífic. És un disc de textures experimentals on la bateria i el saxofon són protagonistes destacat; però no és un disc de Scott Walker, per en

News (1)

Crítica de 'Blackstar', de David Bowie

Crítica de 'Blackstar', de David Bowie

Certeza, ninguna. Pero la sensación que 'Blackstar' es un disco concebido como si David Bowie ya estuviera muerto ha tomado consistencia definitiva. Escuchad cómo se mueve su voz. La música gira a su alrededor con una viscosidad inédita, aparecen sonidos extraños por debajo, por la izquierda, por detrás... Y él intenta mantener las formas de 'crooner' solemne, tembloroso y crepuscular. 'Blackstar', la canción, es medio letanía medio exploración del terreno. Bowie canta desde un lugar desconocido. No sabe donde está. Pero ya no está entre nosotros. Esto no quiere decir que 'Blackstar' anuncie una muerte inminente. Es más que esto. Parece como si el trabajo del productor Tony Visconti hubiese sido imaginar el clima sonoro desde donde alguien que ya no está entre nosotros nos envía un disco. Bowie siempre ha estado interesando en llevarnos con su música a sitios donde nunca hemos estado. Y este podría ser el último. Al día siguiente del último día. En los videoclips de 'Blackstar' y 'Lazarus', la columna vertebral del disco, vemos a un Bowie demacrado, sí, pero la voz todavía suena temperada. Y en muchos otros momentos del disco, incluso se agarra a melodías luminosas. Es bastante extraño. Es un Bowie que todavía quiere vivir (escuchad 'I can't give everything'), pero que ya se nos presenta dentro del laberinto sin retorno. 'Blackstar' es un disco angustioso, oscuro, intrigante, apocalíptico, a veces frenético, a menudo jeroglífico. Es un disco de texturas experimentales donde