[title]
Act Up หรือ Aids Coalition to Unleash Power คือกลุ่มรณรงค์หัวรุนแรงเรื่องโรคเอดส์ที่แผ่ขยายกิจกรรมไปหลายเมืองใหญ่ในช่วงปลายทศวรรษ 1980 ท่ามกลางสถานการณ์การแพร่ระบาดของไวรัส HIV ที่ลุกลามไปทั่วโลกและยังไม่สามารถควบคุมได้
ผู้กำกับชาวฝรั่งเศส Robin Campillo ถักทอประสบการณ์ของเขาในฐานะสมาชิก Act Up Paris ให้กลายเป็นภาพยนตร์สะท้อนภาพความรุนแรงของสถานการณ์โรคเอดส์ในปารีสในช่วงต้นทศวรรษ 1990 ความรัก ความหวัง และความหมดหวังของผู้ติดเชื้อ ในชื่อว่า 120 Beats Per Minute (ชื่อฝรั่งเศสว่า 120 Battlements Par Minute) หรือรู้จักกันในชื่อย่อสากลว่า BPM ซึ่งสะกดและบีบหัวใจผู้ชมจนสามารถคว้ารางวัลมากมาย รวมถึงทั้ง Best Film จากเวที César ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของฝรั่งเศสในปี 2017 และรางวัล Grand Prix จากเทศกาลภาพยนตร์เมืองคานส์ ในปีเดียวกัน
BPM เฝ้ามองความสัมพันธ์ระหว่าง ฌอง (Sean, แสดงโดย Nahuel Pérez Biscayart) เกย์วัยรุ่นเลือดบวก และ นาต็อง (Nathan, แสดงโดย Arnaud Valois) เกย์หนุ่มเลือดเนกาตีฟ ที่รู้จักกันที่ Act Up Paris
ด้วยพัฒนาการทางการแพทย์ในยุคต้นทศวรรษ 1990 เรารู้อยู่แล้วว่า BPM จะไปจบลงตรงไหน เพราะยิ่งนานวัน ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ที่ยิ่งพัฒนาลึกซึ้งมากขึ้นก็สวนทางกับสุขภาพของฌองที่ถดถอยลงเรื่อยๆ พร้อมๆ กับการเฝ้ามองเพื่อนผู้ติดเชื้อคนอื่นค่อยๆ จากไป
Robin Campillo พาเราเดินทางไปกับความรักที่ก่อตัวขึ้นพร้อมจุดจบอย่างละเมียดละไม เขาเปิดแสงจ้าและสีสดใสสำหรับช่วงเวลาปลุกเร้าของพลังแห่งความมุ่งมั่น พาเราไปยังบรรยากาศมืดทึมเมื่อต้องการสื่อถึงความสับสนระหว่างสิ่งที่ควรทำและกิเลสที่ยากเกินห้ามของมนุษย์ และแช่ภาพช้าสีหม่นในช่วงที่อยากให้เราสัมผัสถึงความรักและความสวยงามของการมีชีวิต และความพยายามมีชีวิตรอด
เราไม่ได้เสียน้ำตาให้ BPM ในตอนจบ แต่เป็นความรู้สึกบีบหัวใจที่ผสมปนเปกันระหว่างความเศร้า ความสะเทือนใจ ความสะท้อนใจ ความหงุดหงิด และความกลืนไม่เข้าคายไม่ออกที่ตื้ออยู่ภายใน เป็นหนึ่งในหนังไม่กี่เรื่องที่ทำให้เรารู้สึกแบบนั้น
ในทางวิทยาศาสตร์ 120 ครั้งต่อนาทีคือจังหวะการเต้นของหัวใจที่บอกว่าเรายังมีชีวิต แต่สำหรับ Campillo ตัวเลขนี้คือสิ่งนี้คือสิ่งที่เตือนให้เราระลึกถึงความเป็นมนุษย์ และการมีชีวิตอยู่อย่างมีความหมาย