Bela

Ormandaki inini terk eden Borgman, bir grup suçlunun da yardımıyla, ormandaki modern evlerinde yaşayan orta sınıf bir ailenin hayatına dâhil oluyor. Borgman’ı ilk olarak ormanda yaşadığı deliğinden çıkıp onu yakalamaya çalışan -aralarında bir papazın da olduğu- bir grup vigilante’tan (yasa dışı kanun infazcısı) kaçarken görüyoruz. Ardından Borgman, karısı Marina ve üç çocuğuyla ormandaki lüks evinde yaşayan Richard’ın kapısını banyolarını kullanmak için çalıyor ve Richard tarafından ağır bir şekilde darp ediliyor. Fakat bir şekilde sonunda Marina’yı evlerinde saklanmaya ikna ediyor. Borgman’ın en güçlü yanları ikna kabiliyeti ve manipüle edici liderlik yeteneği. Ailenin yaşamına girip, iki yardımcısıyla beraber ailedeki bireyleri birbirine düşürmesi çok da zaman almıyor. Borgman, orta sınıf ailelerin duygusal çöküşünün anlatıldığı ve davetsiz misafirlerin aileyi istila ettiği ‘Dogtooth (Kynodontas)’ (2009), ‘Funny Games’ (1997) ve ‘Lemming’  (2005) gibi filmleri akla getiriyor. Fakat burada van Warmerdam kara komediyle absürt bir tonu tensel bir yaklaşımla tutturmayı başarıyor. Betondan küvetlerin içinde yatan bedenleri görmenin verdiği korkuyu benzer bir küveti bir gölün dibinde bir denizaltı heykeli gibi görmenin yarattığı “hastalıklı” mizah anlayışı dengeliyor. ‘Borgman’ oldukça meraklı, yaratıcı ve yer yer kendi korkutucu dünyası içerisinde komik bir film. ?okların ve oyunların ötesinde, iddialı fikirlerinin ve ağır temalarının altını tam olarak dolduramıyor ve filmin seyirciyi kendine çeken fikri sonunda tatmin edici bir noktaya ulaşamıyor. Burjuva taşlaması olarak fazla kibar ve odağı dağınıkken, filmin ritmine ve dünyasına ayak uydurabilmemiz, filmin içine girebilmemiz için de yeteri kadar çatışma yaratılamıyor. Film, koltuğunuzda sizi diken üstüne oturtacak ve Borgman’ın bu hayatları ele geçirmesi meselesini ciddiye almamıza neden olacak kadar yırtıcı olamıyor. Kaçık ve aksak bir deneyim! Dave Calhoun.

Filmin yönetmeni Alex van Warmerdam ile yaptığımız röportajı buradan okuyabilirsiniz.