Kayıp Çocuk

Bazen öyküdeki hafif bir esinti bir filmi buz gibi bir gerilime dönüştürebilir. Fakat bir zamanlar övgülere boğulan, son yıllarda ise dişe dokunur bir iş çıkaramayan Atom Egoyan, gerilim yaratma konusunda yeteneğini kaybetmiş gibi görünüyor. Evet, ‘The Captive’ buza ve kara bulanmış, kasvetli bir arka plana sahip bir film fakat konusu Ontario karayolunun kenarında bir kış gecesi sabaha karşı yürümek kadar anlamsız.

Kızlarının kaçırılmasının ardından yıllar geçmesine rağmen Matthew ve Tina hâlâ kabuslar görmekte ve toplumsal hayata entegre olamamaktadır. Kaçırılma olayıyla ilgili yeni ipuçlarının ortaya çıkmasıyla, davayı yürüten polis memurları Nicole ve Jeffrey soruşturmayı tekrardan başlatır.
 

Egoyan, gizemlerle örülü öyküsündeki bilgileri izleyiciye azar azar vererek ilgi çekici bir anlatım kurarken asıl merak öğesini de ayakta tutmayı başarıyor. Filmdeki olay örgüleri doğrusal olmayan bir şekilde kurgulanıyor ve böylece parçalı bir anlatı yapısı kuruluyor. Egoyan önümüze kimin haklı kimin haksız olduğunun bilinemediği bir yapboz koyuyor ve bakış açılarımızla oynuyor. Bu bağlamda filmin ilk sahnelerinden birinden bahsetmek gerek. Kızın kaçırıldığı sahnede, kaçırılma anı çerçevenin dışında kalırken, kamera önce bambaşka bir yere bakıyor, ardından olayın gerçekleştiği yere doğru hareket etmeye başlıyor.

Fakat bunun gibi atmosfer kuran başarılı sahneler kimi zaman oldukça gülünç duruma düşen filmin kusurlarını örtmekten başka bir işe yaramıyor. Gizemin üzerindeki sis tabakası kalkınca elimizde pek bir şey kalmıyor. Filmde inanması güç o kadar fazla dönüm noktası var ki filmin başında çocuklarını kaybetmiş iki ebeveynin trajedisi bir noktadan sonra anlamsızlaşıyor ve geriye ucuz bir eğlence kalıyor. Dave Calhoun