Catherine Bray

O potencial cinematográfico (e não só) da ficção científica é quase infinito. É nestes filmes que os nossos maiores pesadelos podem tornar-se realidade e os nossos sonhos concretizar-se, ao mesmo tempo que é dito e posto em causa algo sobre o nosso presente. E o género sempre fez as delícias do público, desde o tempo dos efeitos especiais básicos e rudimentares dos filmes mudos ao excesso digital dos blockbusters contemporâneos. Hoje, no entanto, é a própria crítica quem aplaude e celebra muitos destes filmes, tal como acontece com os super-heróis e o terror. A pensar nisso, elegemos os 100 melhores filmes de ficção científica de sempre. Recomendado: Filmes em cartaz esta semana

Adèle Exarchopoulos adını bir kenara yazın. Bu yetenekli Fransız aktrisin çıkış rolü şimdiden Brigitte Bardot, Catherine Deneuve veya Jeanne Moreau gibi Fransız sineması ikonlarının benzer yaşlardaki başarılarını gölgede bıraktı. Mübalağa etmiyoruz, zira bu isimler 19 yaşındayken ancak biraz tiyatro, birkaç başarısız film ve bikinili pozlarla gündeme gelebiliyordu. ‘Blue is the Warmest Color’ gibi Altın Palmiye kazanmış filmlerde rol almamışlardı. Mayıs’ta Cannes Film Festivali’nin jüri başkanı Steven Spielberg, Palmiye’yi filmin yönetmeni Abdellatif Kechiche’in yanı sıra Exarchopoulos ve beyazperdedeki sevgilisi Léa Seydoux’ya da vererek üçe bölmeyi tercih etti.   Seydoux ve Exarchopoulos açık seks sahnelerinin haftalar süren çekimleri boyunca istismar edildiklerini öne sürünce tartışma çıktı. Yönetmen ‘küçük düşürüldüğünü’ söyleyerek tepki verdi. Yetmezmiş gibi, filmin temel aldığı çizgi romanın yazarı Julie Maloh, üç ismi birden lezbiyen seksinin heteroseksüel bir fantezisini yaratmakla suçladı… Exarchopoulos’u Paris’te yakalayıp, genç yaşta böylesine fırtınalı bir tartışmanın ortasında kalmanın nasıl bir şey olduğunu sordum.   ‘Blue is the Warmest Color’daki seks sahnelerini çekmeden önce Léa Seydoux’yla tanışma şansınız oldu mu?Çekimden önce iki kere buluştuk, ama çok kısa sürdü. İlk çektiğimiz bir seks sahnesiydi. Yani tanışmamız “Selam! Sen çıplaksın, ben de çıplağım! Biraz tuhaf.” şeklinde oldu. Ama biraz da oyun gibiydi, arkadaşça vuruldum ona. Güçlü bir ilişkimiz va

It’s become something of a cliché to hear people moaning about the gulf between science fiction and science fact. It’s the twenty-first century, they cry, and we still don’t live on the moon, most of us aren’t subsisting on a diet of mysterious soya proteins, and we can’t jetpack to work. We have to make do with smartphones, the internet and not dying of polio. Boo-hoo. But, while we’re not expecting to be able to take a holiday on Mars any time soon, there are a few sci-fi inventions that we reckon would create an immediate and lasting improvement in our lives. So if you’ve ever wondered what your dog was thinking or felt the need for a little hands-free pleasure, read on… RECOMMENDED: The 100 best sci-fi movies

Al inicio de Elle: abuso y seducción, el último crédito en aparecer en la oscuridad (mientras de fondo se escuchan personas teniendo sexo) nos dice que estamos a punto de ver una películas de Paul Verhoeven. ¿No, en serio? Llámalo una deliciosa redundancia. Elle podría ser el mejor filme de Verhoeveny hasta ahora, gracias a su disposición de apretar botones, explorar territorio transgresivo y tomar el placer para aventurarse a un territorio que la mayoría de los cineastas temerían pisar si quiera ligeramente. Después de todo, se trata del hombre que nos dio Bajos instintos (1992) y Showgirls (1995). Adaptada por David Birke de la novela de Philippe Djian, Elle tiene un as bajo la manga en forma de Isabelle Huppert, quien da una actuación feroz (e impecablemente vestida) como Michele, la fundadora de una compañía de videojuegos que vive en París. ¿Y esos gemidos que escuchamos al inicio? Michele es violada en su sala por un asaltante enmascarado... como si su vida no hubiera sido lo suficientemente dura: es hija de un muy señalado asesino serial. Quizá por haber crecido con el desprecio de los medios de comunicación y el público es la razón por la que ella no responde de una forma convencional a la agresión que sufrió pero empieza a buscarlo, y comienza así una historia desafiante que seguramente inquietará y hasta molestará a algunos (no a los seguidores de Verhoeven). Elle es al menos tres películas en una: la primera, es una comedia situacional que involucra al hijo adulto

At the start of 'Elle', the final credit to appear in the darkness (over the sounds of fucking) tells us that we’re about to watch a Paul Verhoeven film. Really? Call it a delicious redundancy. 'Elle' might just be the most Verhoeveny film yet, due to its willingness to push buttons, explore transgressive territory and take constant delight in venturing where the vast majority of filmmakers would fear to tread even lightly. This is, after all, the man who gave us 'Basic Instinct' and 'Showgirls'. Adapted by David Birke from the novel by Philippe Djian, 'Elle' has an ace up its sleeve in the form of Isabelle Huppert, who gives a fierce (and impeccably dressed) performance as Michele, a video-game–company founder living in Paris. Those midcoital moans we heard? Michele is being raped in her living room by a ski-masked assailant. Already, her life’s been hard: she’s the daughter of a notorious mass murderer. Perhaps growing up despised by the media and the public is part of why she does not respond conventionally to her attacker but begins to seek him out, in a challenging story that will surely upset a lot of people (not that Verhoeven minds). 'Elle' is really at least three films at once: First, there’s the comedy of manners involving Michele’s adult son, mother, ex-husband and their respective other halves. A dinner party plays out exquisitely, with many tiny moments to cherish, not least Michele forgetting – or bitchily pretending to forget – the name of her Liza Minnelli–es

本作の冒頭で、性交時の音声に乗せて暗闇のなかに、クレジットが表示されると、これからポール・ヴァーホーヴェン（Paul Verhoeven）の作品を鑑賞するのだと改めて思わされる。常識を超えた領域に踏み込み、大くの映画監督が恐れる場所にあえて突き進んだ本作は、これまでで最もヴァーホーヴェンらしい作品かもしれない。やはり彼は映画『氷の微笑』や『ショーガール』などを世に送り出した男なのだ。映画『ベティー・ブルー』の原作者としても知られるフィリップ・ディジャン（Philippe Djian）小説『Oh...』が原作となっており、デヴィッド・バーク（David Burke）が脚本を手掛けた。そして、取っておきの切り札として、パリでゲーム会社の社長を務めるミシェルをイザベル・ユペール（Isabelle Huppert）が演じている。冒頭で耳にした性交中のうめき声は、彼女が自宅のリビングでスキーマスクを被った男に襲われた場面だ。レイプされたミシェルは警察に通報せず、自ら犯人を探し始める。大量殺人者の娘である彼女はすでに苦労の多い人生を送っており、メディアや大衆から軽蔑されて育ってきた。本作には少なくともコメディとミステリー、複雑な心理描写と3つの要素がある。まずミシェルの息子と母親、元夫、お互いのパートナーを巻き込んだマナーをテーマにしたコメディ映画であるということだ。優雅なディナーパーティーが開かれ、ミシェルが女優ライザ・ミネリ（Liza May Minnelli）のような母親の若い愛人の男の名前を忘れるシーンなど、心に残る瞬間の数々が描かれていた。ミシェルが周囲の男性を冷静に調査し、犯人かどうかを突き止めようとするシーンでは、洗練されたスリラーのようで、覆面の男が姿を変えては現れるミステリー映画のようでもあった。最後は、類まれなる女性の複雑な心理を描いた映画であることだ。これが最も魅力的な要素かもしれない。物語が進むにつれ、女性蔑視の問題や、心をかき乱すような挑発と見なされる危険な領域に深く踏み込んでいく。ユペールの落ち着いた多面的な演技には、純粋な才能と熟練した技能が見られ、3つ目の視点への支持を集めるのに一役買っている。本作をどのように捉えようとも、今後何十年にもわたり議論される作品である。原文：CATHERINE BRAY翻訳：小山瑠美2017年8月25（金）、TOHOシネマズシャンテほか全国公開 公式サイトはこちら

At what point do we stop referring to prolific Quebecois director/writer/actor Xavier Dolan as a wunderkind? He's still only 27, but with six feature films under his belt, he already feels like a veteran. But perhaps that moment comes when the wonder goes. His latest, 'It's Only The End Of The World', is unfortunately his worst by some distance, a talky unsatisfying anticlimax. It has none of the precocious daring of 'I Killed My Mother' (2009), the cutting-edge style of 'Heartbeats' (2010), the arch charm of 'Laurence Anyways' (2012), the psychosexual thrills of 'Tom at the Farm' (2013) or the considerable playfulness of 'Mommy' (2014). What is does have is a wonderful cast, sadly wasted on a screeching melodrama which sees a 34 year old who has been away for 12 years decide to pay a visit to his family, with whom he subsequently argues, and that's about it. Nathalie Baye, Vincent Cassel, Marion Cotillard, Léa Seydoux and Gaspard Ulliel - any one of these actors is enough to make a film fly, but clustered together into a fractious ensemble with little to do but carp at one another, there is scant sense of who any of these people are or why it might be interesting to spend time with them. They mostly come off as terrible but tedious sorts whose problems are uninteresting. So what went wrong? With the exception of 'Tom at the Farm', Dolan's scripts have all been original works until now - here, he's adapting a play by Jean-Luc Lagarce, and its theatrical roots are visible. Dol

19 yaşındayken çektiği ‘J’ai tué ma mère / Annemi Öldürdüm’ (2009) ile adını duyuran genç ve yetenekli yönetmen Xavier Dolan’ın son filmi ‘Juste la fin du monde’, geçtiğimiz yıl Cannes Film Festivali’nde aldığı ödül sonrasında hayli tartışılmıştı. Jean-Luc Lagarce’ın aynı adlı oyunundan uyarlanan ve Vincent Cassel, Marion Cotillard, Léa Seydoux gibi isimlerin rol aldığı film, kâğıt üzerinde epey umut vaat ediyordu aslında. Genç bir adamın yakın zamanda öleceğini haber vermek üzere çok uzun süredir görmediği ailesini ziyaret edişini anlatan film; güçlü oyunculukları ve sinematografisine rağmen ne yazık ki iyi yönetilememiş bir yapım olarak kazınıyor hafızalara. Özellikle Dolan’ın imzası haline gelen video klip estetiği ve güçlü müzik kullanımı filmin dramatik etkisini sekteye uğratıyor. Sadece eleştirmenleri değil, hayranlarının bir kısmını da hayal kırıklığına uğratan Dolan’ın yine de oyuncu yönetiminde başarılı olduğunu söyleyebiliriz. Özellikle Jean’ın uzun süre önce terk ettiği annesi, kız kardeşi ve abisi ile arasındaki yıkıcı ilişkiyi tüm gerilimiyle seyirciye aktarmayı başarıyor yönetmen. Dolan’ın ‘Laurence Anyways’ (2012) ve ‘Mommy’ (2014) filmlerinde gördüğümüz aile içi çıkmazların ve çatışmaların ağırlığı ‘Juste la fin du monde’da da hissediliyor. Dolan hayranlarının her şeye rağmen ıskalamayacağı bu filmle ilgili siz siz olun, beklentilerinizi yüksek tutmayın. Juste la fin du monde (Alt Tarafı Dünyanın Sonu) 3 Mart'ta vizyonda.