ตาม วรรณสิงห์ ประเสริฐกุล ไปสำรวจความหมายของหลายชีวิตบนโลก ผ่านนิทรรศการภาพถ่ายครั้งแรกของเขา

ก่อนจะมียุคออนไลน์ในปัจจุบันที่เต็มไปด้วยติ๊กต็อก เหล่าอินฟลูเอนเซอร์ และแฮชแท็กสารพัด โลกของนักเดินทางในสมัยก่อนนั้นมีเพียงหนังสือเล่มเล็กปกสีน้ำเงินที่แบ็กแพ็กเกอร์ทุกคนต่างพกติดกระเป๋าไว้เสมอ แล้วใครกันที่เป็นผู้เขียนมันขึ้นมา หากไม่ใช่ชายหนุ่มผู้หลงใหลในมนต์เสน่ห์ของสยามเมืองยิ้มอย่าง ‘โจ คัมมิงส์’ชายผู้จับปากกาเขียนไกด์บุ๊ก Lonely Planet Thailand เล่มแรก และเป็นผู้ที่หลงใหลในเมืองไทยแบบสุดหัวใจ ผู้พาคนทั้งยุคออกเดินทางไปรู้จักเสน่ห์ของอาณาจักรสยาม ตั้งแต่วัดที่งดงามที่สุด เมืองที่มีชีวิตชีวาไปจนถึงการนั่งตุ๊กตุ๊กที่ไม่มีวันลืม

ตัวผม ในฐานะนักเขียนที่บังเอิญมีหนังสือ Lonely Planet อยู่บ้าง จึงไม่พลาดโอกาสที่จะได้พูดคุยกับตำนานที่ยังมีลมหายใจคนนี้ ในพอดแคสต์ตอนล่าสุดของ Time Out Thailand เรานั่งคุยกันที่ สตูดิโอ Public House ซอยสุขุมวิท 31 และตามแผนที่วางไว้ เราเริ่มต้นสนทนาเป็นภาษาไทย ภาษาที่สองของเราทั้งคู่ ซึ่งกลายมาเป็นสื่อกลางในการคลี่เรื่องราว ชีวิต และการเดินทางของนักเขียน นักดนตรี นักแสดง และ ‘ไอคอนทางวัฒนธรรมโดยบังเอิญ’ คนนี้

‘จิตวิญญาณ’ เสียงเรียกแรกที่นำพาเขามาสู่แดนแห่งสยาม

เรื่องราวของคัมมิงส์เริ่มต้นไกลจากดินแดนอาคเนย์อันร้อนระอุ เขาเกิดที่เมืองนิวออร์ลีนส์ สหรัฐอเมริกา แต่เติบโตตามทุกพื้นที่ที่ผู้เป็นพ่อถูกส่งไปประจำการในฐานะนายทหาร นั่นจึงเป็นเหตุผลที่เขาไม่เคยมีบ้านเกิดอยู่ที่ใดเลย ‘พวกเราเปลี่ยนที่อยู่ทุกสองถึงสามปี’ โจย้อนเล่าถึงวัยเด็กที่เต็มไปด้วยการเดินทางของเขาและพ่อผู้รับใช้ชาติ

ดังนั้นการเดินทางจึงเหมือนอยู่ในสายเลือดของเขา และไม่น่าแปลกใจเลยเมื่อกนกตัวนี้ได้บินออกจากรังตามเข็มทิศที่ชี้ตรงไปทางทิศตะวันออก เขาโผยบินลงที่กรุงเทพฯ ใน พ.ศ. 2520 ซึ่งเป็นยุคที่ประเทศไทยกำลังเปลี่ยนผ่านอย่างน่าหลงใหลและเต็มไปด้วยเรื่องราวที่รอให้ถ่ายทอด

เขาเล่าว่า กรุงเทพฯ ในช่วงปลายทศวรรษ 1970 เป็นเมืองที่ ‘ช้ากว่า สงบกว่า และอากาศแย่ยิ่งกว่าทุกวันนี้เสียอีก’ เมืองที่ยังไม่มีทั้งรถไฟฟ้าและสะพานลอย มีเพียงรถเมล์ควันดำโขมง (ใช่เลย แบบเดียวกับที่เรายังเห็นอยู่ทุกวันนี้) กรุงเทพฯ ในวันนั้นทั้งโกลาหลและเปรี่ยมไปด้วยมนตร์เสน่ห์ในเวลาเดียวกัน จนในที่สุดเขาก็ย้ายขึ้นเหนือสู่เชียงใหม่ เมืองที่เปิดประตูให้เขาได้พบกับความสงบ ความคิดสร้างสรรค์ และผู้คนที่กลายเป็นชุมชน ซึ่งต่อมาได้กลายเป็นบ้านของเขายาวนานกว่าทศวรรษ

แต่ก่อนหน้าเขาจะริเริ่มคิดที่จะเขียนหนังสือไกด์ท่องเที่ยว สิ่งที่เปลี่ยนชีวิตของโจไปตลอดกาลคือหนังสือปกอ่อนเล่มหนึ่งที่เขาค้บพบบนชั้นหนังสือที่ฝุ่นเกาะเขลอะในห้องสมุดของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง หนังสือปกอ่อนเล่มนั้นคือหนังสือรวมธรรมเทศนาของ อาจารย์พุทธทาสภิกขุ หนึ่งในพระมหาเถระที่ได้รับการยกย่องมากที่สุดของไทย ซึ่งคงเป็นของหายากไม่น้อยในฝั่งตะวันตกในเวลานั้น ราวกับว่าโชคชะตาได้ลิขิตไว้แล้วให้เขาได้พบมัน

‘คำสอนของท่านลึกซึ้งและไม่เหมือนที่ใดในโลก’ โจเล่า สำหรับนักศึกษาชาวอเมริกันในยุค‘70s การหลงใหลในคำสอนของพระภิกษุไทยอาจดูเป็นเรื่องประหลาด แต่หนังสือเล่มนั้นได้ปลุกบางสิ่งในใจเขาบางสิ่งที่เปลี่ยนเส้นทางชีวิตของเขาไปตลอดกาล

หลังเรียนจบ เขาเข้าร่วมหน่วยสันติภาพ (Peace Corps) ด้วยจุดหมายที่ชัดเจนคือประเทศไทย ผ่านบทบาทอาสาสมัครที่พาเขาเดินทางมาถึงดินแดนแห่งนี้ และที่นี่เอง เขาก็วางแผนจนได้พบกับอาจารย์พุทธทาสภิกขุด้วยตนเอง 

‘ผมพักอยู่กับท่านสามสัปดาห์ และตั้งแต่นั้นมาก็ได้รับอิทธิพลจากท่านมาตลอดชีวิต’ เขาเล่าอย่างละเมียดละไม

โชคชะตาอาจไม่ได้กำหนดให้เขาเป็นพระ แต่กลับทำให้เขากลายเป็น ‘สะพานเชื่อมระหว่างวัฒนธรรม’ ความสงบและความเข้าใจในพุทธศาสนาแบบไทยค่อยๆ หล่อหลอมวิธีคิดและวิธีเขียนของเขาเกี่ยวกับประเทศนี้ในเวลาต่อมา แต่สิ่งที่ฝังอยู่ในใจคัมมิงส์มากที่สุดกลับไม่ใช่เสียงสวดหรือการทำสมาธิ หากคือการตระหนักรู้ถึง ‘ตัวตนที่แท้จริง’ ของเขาเอง และถ้อยคำอันลึกซึ้งแทงทะลุจิตวิญญาณจากครูบาอาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่ในพุทธธรรม

เขายังจำได้ดีถึงบทสนทนาหนึ่งระหว่างเดินในป่า ‘วันหนึ่งท่านถามผมว่า ‘ทำไมเธอถึงชอบเดินทาง?’ ผมตอบว่า เพราะอยากเรียนรู้ พบผู้คน ศึกษาวัฒนธรรมและสถาปัตยกรรม’ เขาหยุดนิ่งชั่วขณะ ก่อนเล่าต่อ แต่ท่านตอบว่า ‘ไม่ใช่หรอก... โยมชอบเดินทาง เพราะไม่ว่าโยมจะไปที่ไหน โยมไม่ต้องเป็นเจ้าของอะไรเลย’

ชีวิตที่ขีดเส้นด้วยกระเป๋าแบ็กแพ็กและสมุดบันทึก

ถ้อยคำจากอาจารย์พุทธทาสยังคงก้องอยู่ในใจ และกลายเป็นแนวทางสงบๆ ที่กำหนดเส้นทางชีวิตของเขาตลอดมา การเดินทางสำหรับคัมมิงส์จึงไม่ใช่เรื่องของการสะสมตราประทับในพาสปอร์ตอีกต่อไป แต่คือการ ‘ปล่อยวาง’ เพื่อเปิดใจรับทุกประสบการณ์อย่างแท้จริง

เฉกเช่นเดียวกับนักเดินทางผู้รักการค้นคว้าในยุคนั้น เขาเสาะหาข้อมูลจากทุกที่ที่พอจะหาได้ ไม่ว่าจะเป็นจากผู้คน พระสงฆ์ ป้ายข้างทาง ไปจนถึงห้องสมุด วันหนึ่งเขาบังเอิญพบกับหนังสือ Lonely Planet ฉบับเมียนมาและศรีลังกายุคแรกๆ มันทำให้เขาหลงใหลในสำนวนการเขียนและประทับใจที่หนังสือเล่มนั้นช่วยให้เขาออกเดินทางได้ด้วยตัวเอง จนตัดสินใจเขียนจดหมายแอร์โอแกรมถึงผู้ก่อตั้ง โทนีและมอรีน วีลเลอร์ พร้อมความหวังลึกๆ ว่าจะได้รับคำตอบกลับ

แล้วอะไรคือสิ่งที่เขาพิชไป? ‘นักท่องเที่ยวที่มาไทยมีจำนวนมากกว่าเมียนมาและศรีลังการวมกัน ทำไมไม่ให้ผมเขียนไกด์บุ๊กสำหรับประเทศไทยล่ะ?’

ไม่กี่สัปดาห์ต่อมา จดหมายตอบกลับก็มาถึง วีลเลอร์สนใจสิ่งที่เขาพิชไปและตัวอย่างงานเขียนสองหน้าของเขาเกี่ยวกับเกาะสีชัง ก็เพียงพอจะทำให้เขาได้รับเงินล่วงหน้าเล็กน้อยและตั๋วเที่ยวเดียวสู่ประวัติศาสตร์หน้าใหม่

คัมมิงส์เริ่มต้นเดินทางทั่วประเทศด้วยรถบัสเก่าๆ โคลงเคลงๆ นอนในวัด และเก็บทิปส์เด็ดๆ ระหว่างบทสนทนาจากนักดื่มในตลาดกลางคืน เขาค่อยๆ วาดแผนที่ประเทศไทยผ่านผู้คนและเรื่องราวที่ได้พบเจอ จนกลายเป็นหนังสือขนาดเพียง 128 หน้า ที่ต่อมากลายเป็น ‘คัมภีร์ของนักแบ็กแพ็กเกอร์’ และอาจกล่าวได้ว่า เป็น ‘พาสปอร์ต’ ที่พาโจ คัมมิงส์ เดินทางสู่ชีวิตที่เต็มไปด้วยเรื่องเล่าอันไม่รู้จบ

สิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่า Lonely Planet 

ตลอดระยะเวลากว่า 25 ปี คัมมิงส์ยังคงเขียนให้กับ Lonely Planet อย่างต่อเนื่อง จนกลายเป็นหนึ่งในเสียงสำคัญที่หล่อหลอมตัวตนของนิตยสาร แต่เส้นทางอาชีพของเขาก็ค่อยๆ ขยายออกไปไกลกว่าหน้ากระดาษ

ใน พ.ศ. 2546 ปีเดียวกับที่เขาได้พบกับ แอนโทนี บอร์เดน เป็นครั้งแรก โจได้รับโทรศัพท์สายหนึ่งที่ฟังดูเหมือนเรื่องที่โดนแกล้ง เพื่อนคนไทยของเขาซึ่งทำงานเป็นฟิกเซอร์ ถูกติดต่อจากทีมโปรดิวเซอร์ของ A Bigger Bang สารคดีทัวร์รอบโลกของ The Rolling Stones เพื่อขอให้ช่วยจัดหาสถานที่ในกรุงเทพฯ สำหรับมิค แจ็กเกอร์ และสมาชิกวงไว้พักผ่อน กินดื่ม และสังสรรค์

‘เพื่อนผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่า The Rolling Stones คือใคร’ โจหัวเราะ ‘เขาเลยโทรมาหาผม ผมก็บอกไปว่า ‘ได้สิ ฉันน่าจะช่วยได้นะ’

ไม่กี่สัปดาห์ต่อมา คัมมิงส์ก็พบว่าตัวเองกำลังนั่งดื่มเบียร์สิงห์อยู่ริมถนนในเมืองหลวง กับหนึ่งในศิลปินที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของโลก ระหว่างนั้น ทัวร์ของวงในมุมไบถูกยกเลิกกะทันหัน ทำให้มิคตัดสินใจอยู่ต่อ และเดินทางต่อไปยังลาว กัมพูชา และอีกหลายเมือง ตามคำแนะนำของโจ

และดูเหมือนการเดินทางครั้งนั้นจะทิ้งร่องรอยไว้ในใจลึกกว่าที่ใครคาดคิด ว่ากันว่า หลังจากแฟนสาวของมิค แจ็กเกอร์ เสียชีวิต เขาได้กลับไปยังหลวงพระบาง และใช้เวลา 10 วันในวัดแห่งหนึ่งที่โจเคยแนะนำไว้เมื่อหลายปีก่อน ราวกับกำลังแสวงหาความสงบและการเยียวยาทางจิตวิญญาณ ซึ่งไม่ต่างจากที่โจเคยทำเมื่อเริ่มต้นเส้นทางชีวิตของเขาเองหลายทศวรรษก่อนหน้า

‘เตียงนอนอันแสนสบาย’

กว่า 40 ปีที่ใช้ชีวิตอยู่ในประเทศไทย โจ คัมมิงส์ได้พิสูจน์ตัวเองทั้งในฐานะนักวิชาการและคนโลคอลตัวจริง ถ้าถามว่าเย็นวันศุกร์เขามักจะไปอยู่ที่ไหน คำตอบคงไม่ใช่ห้องสมุด หากแต่เป็นเก้าอี้ในบาร์โดยเฉพาะที่ We Didn’t Land on the Moon (Since 1987) บาร์ศิลปะสุดแสบจากเชียงใหม่ที่มีสาวกเหนียวแน่นในกรุงเทพฯ

ทุกวันนี้ เส้นทางอาชีพของโจได้ขยายไปแทบทุกแขนงของวงการครีเอทีฟ ตั้งแต่การแต่งเพลงให้ภาพยนตร์ไทยฟอร์มยักษ์ การแสดงในหนังนับไม่ถ้วน ไปจนถึงการเขียนหนังสือที่ครอบคลุมตั้งแต่เรื่องการท่องเที่ยว วัฒนธรรม ไปจนถึงจิตวิญญาณ นอกจากผลงานกับ Lonely Planet แล้ว คัมมิงส์ยังเป็นผู้เขียนหนังสือ Sacred Tattoos of Thailand: Exploring the Magic, Masters and Mystery of Sak Yant, หนังสือ Buddhist Stupas in Asia: The Shape of Perfection และหนังสือ Chiang Mai Style ซึ่งล้วนสะท้อนความหลงใหลในศิลปะและวัฒนธรรมเอเชียตะวันออกเฉียงใต้อย่างถ่องแท้

บนจอภาพยนตร์ เขาได้ปรากฏตัวในผลงานอย่าง มอร์ริสัน (Morrison), แสงกระสือ, ถ้ำหลวง ภารกิจแห่งความหวัง (Thai Cave Rescue) และ นางนอน (The Cave) พร้อมทั้งมีบทบาทอยู่เบื้องหลังในฐานะนักแต่งเพลงและที่ปรึกษาด้านครีเอทีฟให้ทั้งวงการโทรทัศน์และภาพยนตร์ เขาเคยพาแอนโทนี บอร์เดน ตะลุยทั่วประเทศไทยในรายการ Parts Unknown และยังเล่นกีตาร์ในวง Rolling Stones Cover Band อีกด้วย (ซึ่งแน่นอนว่าเขาเองก็เห็นความแตกต่างที่ประชดประชันในเรื่องนี้ไม่ต่างกัน)

ชายต่างชาติที่เข้าใจและถ่ายทอดหัวใจของแผ่นดินนี้ได้ลึกซึ้งยิ่งกว่าคนไทยหลายคน เขาคือคนที่ใช้ชีวิตหลายบทบาท หลายเส้นทาง แต่ทั้งหมดนั้นหลอมรวมเป็นตัวตนเดียว - ตัวตนที่เป็นแรงบันดาลใจให้กับผู้ที่หลงรักประเทศไทย...อย่างผมเอง

เมื่อบทสนทนาจบลง เสียงไมค์เริ่มสงบ ความเกร็งจางหาย ผมอดไม่ได้ที่จะหยอกเขาว่า “ตอนนี้คุณกลายเป็นเหมือนเฟอร์นิเจอร์ชิ้นหนึ่งของประเทศไทยแล้วนะ”
เขาหัวเราะ ยิ้มกว้าง แล้วตอบกลับมาทันทีว่า “งั้นผมคงเป็น...เตียงที่แสนสบายล่ะสิ”

ชายต่างชาติผู้เข้าใจและถ่ายทอดหัวใจของแผ่นดินนี้ได้ลึกซึ้งยิ่งกว่าคนไทยหลายคน โจ คัมมิงส์คือผู้ชายที่ใช้ชีวิตผ่านหลากหลายบทบาทและเส้นทาง แต่ทั้งหมดนั้นกลับหลอมรวมเป็นตัวตนเดียวกันอย่างงดงาม ตัวตนที่กลายเป็นแรงบันดาลใจให้กับใครก็ตามที่หลงใหลในประเทศไทย...อย่างผมเอง

เมื่อบทสนทนาสิ้นสุด เสียงไมค์ค่อยๆ เงียบลง ความเกร็งที่เคยมีจางหายไป ผมอดไม่ได้ที่จะพูดแหย่เขาเล่นว่า

‘ตอนนี้คุณกลายเป็นเหมือนเฟอร์นิเจอร์ประจำประเทศไทยไปแล้วนะ’

เขาหัวเราะเบาๆ ก่อนยิ้มกว้างตอบกลับมาทันทีว่า

‘งั้นผมก็คงเป็น...เตียงที่แสนสบายล่ะสิ’

สามารถฟังบทสัมภาษณ์เต็มได้ทาง YouTube ช่อง Time Out Thailand (พร้อมซับภาษาอังกฤษ และมีการแก้แกรมมาร์เล็กน้อย ก็แหงล่ะ ภาษาไทยเป็นภาษาที่สองของเราทั้งคู่) ที่นี่

ในยุคที่โลกโซเชียลหมุนไปอย่างรวดเร็ว และ TikTok ได้กลายเป็นหนึ่งในพื้นที่ ที่ให้ใครก็ได้ลุกขึ้นมาพูดในสิ่งที่ตัวเองคิดและเชื่อ หนึ่งในเสียงที่โดดเด่นและทรงพลังที่สุด คือเสียงของ ‘โซเฟีย–ศศิกานต์ วงค์งาม’ หรือที่หลายๆ คนรู้จักเธอในนาม ‘ดาราโซเฟีย’ อินฟลูเอนเซอร์สาวที่กล้าใช้ความจริงใจและอารมณ์ขันสะท้อนมุมมองต่อสังคมอย่างไม่กลัวคำวิจารณ์ 

จากนางแบบวัยรุ่น สู่บทบาทของผู้เป็นแม่ และเจ้าของธุรกิจ ที่ใช้ TikTok ไม่เพียงเพื่อสร้างรอยยิ้ม แต่ยังเป็นพื้นที่พูดคุยในเรื่องที่หลายคนไม่กล้าพูด ทั้งประเด็น Beauty Standard ความเท่าเทียม และประเด็นทางสังคมอื่นๆ อีกมากมาย เสียงของเธอได้กลายเป็นแรงบันดาลใจให้ผู้หญิงจำนวนมากกล้าที่จะ รักและมั่นใจในตัวเองมากขึ้น

วันนี้ เราได้มีโอกาสพูดคุยกับโซเฟียอย่างใกล้ชิด ถึงเรื่องราวชีวิต เส้นทางการทำคอนเทนต์ที่กลายเป็นไวรัลไปทั่วประเทศ และมุมมองต่อสังคมในโลกออนไลน์ ที่สะท้อนให้เห็นว่า ‘ความสวย’ สำหรับเธอ ไม่ได้อยู่ที่หน้าตา แต่อยู่ที่การกล้าเป็นตัวของตัวเองอย่างแท้จริง

จากนางแบบวัยรุ่นสู่คอนเทนต์ครีเอเตอร์

เส้นทางของดาราโซเฟียเริ่มต้นตั้งแต่อายุเพียง 15–16 ปี จุดเริ่มต้นนั้นเกิดขึ้นอย่างเรียบง่ายจากวันหนึ่งที่เธอไปกินพิซซ่ากับเพื่อน และบังเอิญได้พบกับเจ้าของร้านซึ่งมีแบรนด์เสื้อผ้าเป็นของตัวเอง เขาจึงชวนให้โซเฟียลองไปถ่ายแบบด้วยกัน ซึ่งนั่นกลายเป็นจุดเปลี่ยนสำคัญ ที่พาเธอก้าวเข้าสู่วงการนางแบบอย่างเต็มตัว หลังจากนั้นเธอก็เริ่มส่งคอมการ์ดไปตามงานต่าง ๆ ได้รู้จักผู้คนในแวดวงแฟชั่นมากขึ้น และเริ่มมีผลงานการถ่ายแบบออกมาอย่างต่อเนื่อง

เมื่อเวลาผ่านไป โซเฟียค่อยๆ ขยับจากโลกของแฟชั่นเข้าสู่โลกออนไลน์ โดยเลือก TikTok เป็นพื้นที่ใหม่ในการเล่าเรื่องราวของตัวเอง ช่วงแรกๆ คอนเทนต์ของเธอมีความหลากหลาย ทั้งคลิปเต้น ตลกขบขัน หรือแม้แต่พูดถึงประเด็นเกี่ยวกับเชื้อชาติและสีผิวอย่างตรงไปตรงมา แต่เมื่อฐานผู้ติดตามเริ่มขยายใหญ่ขึ้น โซเฟียก็เริ่มใช้พื้นที่นี้ในการพูดถึง ประเด็นสังคม ที่เธอให้ความสำคัญมากขึ้น ไม่ว่าจะเป็นเรื่องความสวยในแบบของตัวเอง มาตรฐานความงาม หรือมุมมองต่อบทบาทของผู้หญิงในสังคม

การเปลี่ยนผ่านจากนางแบบสู่คอนเทนต์ครีเอเตอร์ไม่เพียงทำให้โซเฟียได้แสดงตัวตนมากขึ้น แต่ยังทำให้เสียงของเธอกลายเป็นแรงบันดาลใจให้ใครอีกหลายคนกล้าที่จะ ยอมรับและภูมิใจในความเป็นตัวเอง

TikTok พื้นที่ในการสื่อสารและแสดงความเป็นตัวเอง

โซเฟียเล่าว่า เธอเป็นคนที่ชอบ ‘พูด’ มาตั้งแต่เด็กๆ หากย้อนกลับไปในช่วงประถม เธอมักจะรวมกลุ่มกับเพื่อนๆ เพื่อถ่ายคลิปเล่นกัน ไม่ว่าจะเป็นการร้องเพลง การแสดง หรือพูดคุยกันสนุกๆ 

‘เฟียจะมีกลุ่มเพื่อนตั้งแต่สมัยที่ยังใช้โทรศัพท์ซัมซุงที่กล้องยังไม่ค่อยดี เราก็จะอัดคลิปกันแล้วก็ทำการแสดง ร้องเพลง เฟียเป็นแบบนั้นตั้งแต่เด็กเลย แต่เวอร์ชันที่เราโตแล้วเราก็ต้องมีความคิดที่มันคิดไตร่ตรองมากขึ้นจะไม่เหมือนตอนเด็กๆ ที่เราอยากจะพูดอะไรก็พูด’ 

เมื่อโตขึ้น โซเฟียเริ่มใช้เหตุผลและมุมมองที่ลึกซึ้งกว่ามากในการพูด เธอเลือก TikTok เป็นพื้นที่ในการสื่อสาร เพราะเป็นแพลตฟอร์มที่เปิดโอกาสให้ผู้คนได้พูดคุยและรับฟังกันอย่างตรงไปตรงมา ที่สำคัญคือ TikTok ทำให้เธอสามารถเข้าถึงผู้คนหลากหลายกลุ่มได้ง่ายและรวดเร็ว เธอมองว่าไม่จำเป็นต้องเป็นนักข่าวหรือคนดังถึงจะมีสิทธิ์แสดงความคิดเห็นในประเด็นสังคม

‘ทุกครั้งที่พูดเรื่องประเด็นสังคม มันทำให้คนเข้ามาแสดงความคิดเห็นกันได้ รู้สึกว่ามันคือการคุยกันของประชาชนคนหนึ่งกับอีกคนหนึ่ง ไม่ใช่แค่ฟังจากข่าว’

สำหรับโซเฟีย การใช้เสียงของตัวเองใน TikTok ไม่ได้มีเป้าหมายเพื่อสร้างความดัง แต่เพื่อเปิดพื้นที่ให้เกิดการพูดคุย แลกเปลี่ยน และเข้าใจมุมมองของกันและกันในโลกที่เต็มไปด้วยความแตกต่าง

ความมั่นใจ รากฐานสำคัญที่สร้างจากครอบครัว

โซเฟียเล่าว่าความมั่นใจของเธอไม่ได้เกิดขึ้นเพียงเพราะบุคลิกส่วนตัวเท่านั้น แต่เป็นผลมาจาก สิ่งแวดล้อมและการเลี้ยงดูในครอบครัวที่หล่อหลอมมาตั้งแต่เด็ก เธอเติบโตมาในชุมชนเล็กๆ ที่ทุกคนรู้จักกันดี 

‘ทุกคนในซอยเราจะรู้จักกัน หลังเลิกเรียนเฟียก็จะใส่รองเท้าส้นสูง แล้วก็เตรียมเปิดคอนเสิร์ตในซอยบ้านเพราะฉะนั้นคนที่นั่นเขาก็จะเห็นจนชิน เรียกว่าซัพพอร์ตทุกๆ ทาง ทั้งบอกให้ไปประกวดรายการนั้นรายการนี้ ยิ่งไปกว่านั้นแม่ก็ให้ความมั่นใจเรามาเหมือนกัน แม่จะบอกเสมอว่า ถ้าเกิดมีใครว่าหรือแกล้งให้เราทำกลับสองเท่า อย่าไปยอม’

คำสอนนี้ได้กลายเป็นเกราะป้องกันทางอารมณ์ที่ทำให้เธอก้าวผ่านคำวิจารณ์และความกดดันต่างๆ ได้อย่างมั่นคง สำหรับโซเฟีย ความมั่นใจไม่ใช่สิ่งที่เกิดขึ้นชั่วข้ามคืน แต่มันคือสิ่งที่ค่อยๆ สร้างขึ้นในทุกวัน จากครอบครัวที่เข้าใจ สิ่งแวดล้อมที่เปิดโอกาสให้เธอได้แสดงออก และความรักที่ทำให้เธอกล้าที่จะเป็นตัวของตัวเองในทุกช่วงเวลาของชีวิต

จากประเด็นดราม่า สู่คลิปไวรัลที่พูดแทนใจใครหลายคน'

เมื่อถามถึงประสบการณ์การเจอกับคอมเมนต์แรงๆ หรือดราม่าบนโลกออนไลน์ โซเฟียหัวเราะเบาๆ ก่อนเล่าว่า แน่นอนว่าเคย โดยเฉพาะช่วงที่พูดถึงเรื่อง Beauty Standard ที่กลายเป็นคลิปไวรัลในเวลาต่อมา 

‘แทนที่จะโต้กลับด้วยความโกรธ เธอเลือกตอบกลับด้วยอารมณ์ขัน เพราะเราคิดในใจว่าถ้าจะตอบกลับคนแบบนี้ ต้องใช้มุกตลกแทนการโต้แรงๆ เพราะเรารู้ว่าเขาขึ้นมาปั่นหัวเรา ถ้าเราไปซีเรียสก็เท่ากับว่าแพ้เกมเขา’

ซึ่งแนวทางนี้เองกลายเป็นจุดเริ่มต้นของคลิปไวรัลที่พูดถึง Beauty Standard อย่างมีอารมณ์ขันและความมั่นใจโซเฟียอธิบายว่า เหตุผลที่ตัดตอนหนึ่งของคลิปนั้นมาลง TikTok เพราะผู้ชายคนดังกล่าวพูดว่า ‘พี่โซเฟียไม่ตรง Beauty Standard ผู้ชายไทย’ เธอจึงรู้สึกว่านี่เป็นโอกาสดีที่จะพูดถึงประเด็นนี้ในมุมของตัวเอง 

‘จริงๆ เฟียไม่ค่อยพูดเรื่อง Beauty Standard บ่อย ส่วนใหญ่จะพูดเรื่องสังคมหรือประเด็นเชิงความคิดอื่นๆ มากกว่า แต่ครั้งนี้เรารู้เลยว่ามันคือจุดที่ควรพูด เพราะมันสะท้อนมุมมองของคนในสังคมได้ชัดมาก’

ในที่สุด คลิปนั้นก็กลายเป็นไวรัลไปทั่วทั้ง TikTok และกลายเป็นอีกหนึ่งตัวอย่างของการรับมือกับดราม่าอย่างชาญฉลาด ด้วยอารมณ์ขันและความเข้าใจในมนุษย์ มากกว่าการปะทะกันด้วยอารมณ์

จากคลิปไวรัลเรื่อง Beauty Standard ที่พูดถึงมาตรฐานความสวยในสังคม จนมียอดเข้าชมกว่า 14.8 ล้านครั้ง โซเฟียยังคงใช้เสียงของตัวเองพูดในประเด็นที่เธอเชื่อว่าควรถูกหยิบยกขึ้นมา และหนึ่งในนั้นคือเรื่อง ‘เด็กแต่งตัวเกินวัย’ ประเด็นที่กลายเป็นที่พูดถึงอย่างกว้างขวางในโลกออนไลน์

‘เรื่องมันเกิดจากการที่เราเลื่อนดูโซเชียลแล้วเห็นคลิปเด็กหลายคลิปที่ไวรัล มียอดวิวสูง โดยเฉพาะเด็กผู้หญิงที่แต่งตัวนุ่งน้อยห่มน้อย เราเลยรู้สึกว่าควรพูดถึง เพราะเรามีลูกสาวด้วย ถ้าเราพูดเรื่องนี้ออกมา มันอาจทำให้พ่อแม่ผู้ปกครองหลายๆ คนได้คิดว่าก็จริงนะ เพราะโลกออนไลน์มันไม่ได้มีแค่ด้านดีอย่างเดียว’

โซเฟียอธิบายต่อว่า โลกออนไลน์มีด้านที่ผู้ใหญ่หลายคนอาจไม่ทันมองเห็น โดยเฉพาะอันตรายจากกลุ่มคนที่มีพฤติกรรมไม่เหมาะสมกับเด็ก ด้านที่มืดมันเยอะกว่าที่เราเห็นในข่าว การที่พ่อแม่โพสต์ภาพลูกแต่งตัวนุ่งน้อยห่มน้อย มันอาจดูน่ารักในมุมหนึ่ง แต่ในอีกมุมหนึ่งรูปเหล่านั้นจะอยู่บนโลกออนไลน์ตลอดไป และเราไม่รู้เลยว่าใครจะเอาไปใช้ทำอะไร”

แม้จะมีทั้งคนเห็นด้วยและคนเห็นต่าง แต่โซเฟียยืนยันว่าความตั้งใจของเธอคือการเปิดพื้นที่ให้ทุกคนได้แสดงความคิดเห็น 

‘เราตั้งใจให้คอนเทนต์เป็นพื้นที่แลกเปลี่ยนความคิด เพราะความเห็นของคนเราไม่มีใครถูกหรือผิดร้อยเปอร์เซ็นต์ การฟังมุมมองของคนอื่นเป็นโอกาสให้เราเรียนรู้เหมือนกัน’

เธอยกคำพูดภาษาอังกฤษที่ชอบว่า ‘Put yourself in someone else’s shoes’ — ลองสวมรองเท้าของคนอื่นดู เพื่อเข้าใจมุมมองของเขา เพราะมันเป็นสิ่งที่ดีที่จะทำให้เราเข้าใจสิ่งที่อาจพลาดไป ในฐานะคุณแม่ โซเฟียเชื่อว่าการพูดเรื่องนี้เป็นสิ่งที่ควรเพราะมันอาจช่วยให้พ่อแม่หลายคนตระหนักถึงความปลอดภัยของลูกในยุคโซเชียล ‘เราเป็นแม่คนแล้ว ลูกเราก็เป็นลูกสาว เราเลยรู้สึกว่าต้องพูดเรื่องนี้ และอยากให้ทุกอย่างมันเหมาะสมมากขึ้น’

คอนเทนต์ไม่ตามเทรนด์ แต่เน้นเล่าเรื่องรอบตัว

โซเฟียเล่าว่าเธอไม่ได้ทำคอนเทนต์ตามเทรนด์ทุกครั้ง แต่จะสังเกตสิ่งรอบตัวและหยิบเรื่องที่รู้สึกว่าน่าสนใจ หรือเรื่องที่น่าจะสร้างการถกเถียงในกลุ่มผู้ชมมาพูด ทำให้คลิปแต่ละชิ้นที่ออกไปเป็นสิ่งที่กลั่นกรองมาอย่างรอบคอบ ไม่ใช่การคาดหวังผลลัพธ์ล่วงหน้า แต่เป็นการแชร์มุมมองของเธอเองอย่างแท้จริง

‘บางครั้งถ้าเกิดเรานั่งๆ อยู่แล้วเห็นอะไรที่มันรู้สึกว่าเอ๊ะ เรื่องนี้ถ้าเราพูดมันน่าจะมีคนเข้ามาถกเถียงกันก็จะยกมาพูด เราจะสังเกตจากสิ่งรอบๆ ตัวแล้วก็หยิบประเด็นคิดว่าน่าสนใจ ก็จะเอามาทำเป็นคลิปวีดิโอ ไม่เคยทำคลิปแบบว่าคาดหวังเลยค่ะ’

บทเรียนครั้งสำคัญ ลดอีโก้และกลั่นกรองก่อนโพสต์

โซเฟียเล่าว่ามีหลายคลิปที่เธอทำแล้วเป็นบทเรียนสำคัญ โดยเฉพาะคลิปเกี่ยวกับ ‘นางเงือกผิวดำ’ ของดิสนีย์ ตอนนั้นเธออายุประมาณ 22 ปี 

‘พอทำคลิปมาแล้วปรากฎว่าคอมเมนต์ก็คือโดนถล่มโดนดราม่าเลย แล้วตอนนั้นด้วยความที่เราอีโก้สูงมากไม่รับฟังความเห็นต่างทั้งสิ้น เราก็ตอบกลับคอมเมนต์แบบไม่ดี แล้วพอเรากลับไปดูในวิดีโอแล้วรู้สึกว่า เราอีโก้สูงเหมือนกันนะ วิดีโอนี้เป็นวิดีโอที่สอนเฟียได้เยอะมากในการใช้โซเชียลมีเดีย ว่าเราก็ต้องกลั่นกรองและต้องลดอีโก้ลงมาด้วย เพราะเราไม่ได้รู้ทุกอย่างทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกใบนี้ สิ่งหนึ่งที่เราทำได้คือควรหาข้อมูลก่อนที่เราจะทำวิดีโอ’

‘การทำโซเชียลมันมีสองด้านอยู่แล้ว มีทั้งคนเห็นด้วยและไม่เห็นด้วย เราไม่ควรโกรธเขา แต่ควรคิดวิเคราะห์และยอมรับ’

ช่วงเวลาที่ท้าท้ายในการทำคอนเทนต์

‘ยากที่สุดน่าจะเป็นช่วงเวลาการตัดวิดีโอค่ะ เพราะเฟียก็แค่ตั้งกล้องแล้วก็พูดไปเลยยาวๆ สองสามนาที แล้วก็มาตัด มีคำพูดไหนที่เรารู้สึกว่าคนฟังแล้วมันจะต้องเอ๊ะแน่นอนเราก็ตัดออก แล้วก็เปลี่ยนคำพูดใหม่ รู้สึกว่าเราต้องผ่านกระบวนการคิดและมั่นใจว่ามันไม่ได้มีอะไรที่มันจะไปถูกจิตใจของคนอื่น

จุดแข็งของช่อง: ความมั่นใจและสไตล์การเล่าเรื่องที่ดึงดูดทุกวัย

‘เฟียคิดว่าน่าจะเป็นลักษณะการพูดแล้วก็ความมั่นใจ ที่น่าจะเป็นจุดแข็งมากที่สุดที่ทำให้คนเข้าอยากเข้ามาดูเรา ส่วนประเด็นหรือสิ่งที่เราพูดก็อาจจะมีส่วนด้วย บางทีมันก็สลับกันไป เพราะส่วนใหญ่คนที่มาดูก็มีทั้งกลุ่มผู้ใหญ่และกลุ่มเด็กๆ ที่เข้ามาติดตาม

ถ้าตอนนี้หลักๆ คนดูส่วนใหญ่ก็จะเป็นวัยรุ่นรีเจนซี’

ธุรกิจไอศกรีมและการสื่อสารตัวตนผ่านคอนเทนต์

นอกจากการทำคอนเทนต์ โซเฟียยังมีธุรกิจไอศกรีมกับสามีที่ชื่อว่า ‘Freshy Water Ice’ ที่จังหวัดเชียงใหม่ โดยเธอรับผิดชอบด้านมาร์เก็ตติ้งและคอนเทนต์ ส่วนสามีดูแลการจัดการร้านเต็มตัว เธอย้ำและให้เครดิตแฟนเต็มร้อย ส่วนตัวเองโฟกัสทั้งงานคอนเทนต์ การตลาด และการเลี้ยงลูก แม้ว่าธุรกิจนี้จะดูต่างจากการพูดเรื่องสังคม แต่โซเฟียปรับโทนคอนเทนต์ให้เข้ากับสินค้า ขนมหวานคัลเลอร์ฟูลและสนุกสนาน แต่ท้ายที่สุดก็ยังสะท้อนตัวตนและสไตล์ของเธอผ่านการสื่อสารบนโลกออนไลน์

ความสุขจากการสร้างรอยยิ้มและพลังบวก

สิ่งที่ทำให้โซเฟียมีความสุขที่สุดในการทำคอนเทนต์คือการทำให้คนอื่นหัวเราะและมีรอยยิ้ม เธอเล่าว่าตั้งแต่เด็กๆ ชอบทำให้คนรอบตัวหัวเราะ ‘อย่างที่เคยพูดนะคะตอนเด็กๆ เวลาอยู่ในซอยบ้านเฟียก็จะใส่รองเท้าส้นสูงเดินไปมา แล้วก็มีคนพูดว่าลองไปประกวดอันนั้นสิ เราก็จะรู้สึกแฮปปี้เวลาที่คนอื่นเขามีความสุข เพราะเราชอบส่ง Positive Energy ให้คนอื่นอยู่แล้ว’ และนี่คือแรงขับเคลื่อนสำคัญที่ทำให้เธอสร้างสรรค์คอนเทนต์อย่างต่อเนื่องมาจนถึงปัจจุบัน

มุมมองต่อความมั่นใจและความสวยในแบบของตัวเอง 

เมื่อมองตัวเองในวันนี้ ‘โซเฟียคิดว่าตัวเองเป็นคนที่มั่นใจขึ้นมาก กล้าพูด กล้าฟัง และกล้าเรียนรู้จากความผิดพลาด สำหรับเธอความมั่นใจไม่ได้หมายถึงการต้องเป็นคนถูกเสมอ แต่คือการกล้าที่จะเป็นตัวเองโดยไม่เปรียบเทียบกับใคร อยากให้ลองถามตัวเองว่าการทำตาม Beauty Standard นั้นทำไปเพื่อใคร เพื่อความพอใจของตัวเองหรือเพื่อคนอื่น เพราะความสวยที่แท้จริงอยู่ที่ความคิดของเรา’ โซเฟียทิ้งท้ายไว้ด้วยข้อคิดที่ทรงพลังว่า’

‘ความสวยก็เหมือนดอกไม้ แต่ละดอกมีความงามต่างกัน เราไม่จำเป็นต้องเหมือนกัน แต่ทุกคนก็สวยในแบบของตัวเอง’

เป้-อารักษ์ อมรศุภศิริ เชื่อว่าแทบไม่มีใครไม่รู้จักผู้ชายคนนี้ เพราะเขาคือบุคคลที่เรียกได้ว่าอยู่มาทุกยุค ผ่านมาแล้วหลายบทบาท เริ่มต้นจากการเป็นมือกีตาร์วงร็อกแอนด์โรลอย่าง Slur ในปลายยุค 90s จนก้าวเข้าสู่เส้นทางการเป็นศิลปินเดี่ยวควบคู่กับการเป็นนักแสดงทั้งละครและภาพยนตร์ ก่อนจะขยับสู่บทบาทใหม่ในฐานะผู้กำกับภาพยนตร์ ที่หลายคนคาดไม่ถึงกับผลงานหนังเรื่องแรกของเขา ‘The Stone พระแท้ คนเก๊’ ซึ่งไม่เพียงสร้างเสียงฮือฮาในไทย แต่ยังพาเขาไปไกลถึงเทศกาลภาพยนตร์นานาชาติต่างแดน

ระหว่างการถ่ายทำบทสัมภาษณ์สุดพิเศษนี้ เราได้ยกกองไปยัง REC.Bangkok บาร์น้องใหม่สุดหรูใจกลางถนนวิทยุ ซึ่งมุมแสงและบรรยากาศภายในร้านช่วยสะท้อนตัวตนของเป้ออกมาได้ครบทุกมิติ ตั้งแต่ความเท่ ความจริงจัง ไปจนถึงความสนุกสนานขี้เล่นตามสไตล์ของ เป้ อารักษ์

ความท้าทายในทุกตัวตน

ไม่ว่าจะในฐานะนักร้อง นักแสดง หรือผู้กำกับ แต่ละหมวกที่ เป้ อารักษ์ สวมใส่ล้วนมาพร้อมความท้าทายที่ไม่เหมือนกัน แต่มีสิ่งหนึ่งที่เหมือนกันเสมอคือความมุ่งมั่นที่จะทำให้งานออกมาดีกว่าที่ใครคาดหวังไว้

อย่างบทบาทของการเป็นนักแสดงเขาเล่าว่า ความท้าทายคือการทำยังไงให้ผู้กำกับหรือคนสร้างงานพอใจ ผู้สร้างอาจต้องการแค่ระดับหนึ่ง แต่เป้ยืนยันว่าใจจริงแล้วก็อยากทำให้เขาได้มากกว่านั้น หรืออย่างน้อยที่สุดก็ต้องได้เท่าที่เขาคาดหวังไว้

แต่พอเปลี่ยนมาเป็นนักดนตรี ความท้าทายคือการทำยังไงให้เพลงที่ตัวเองชอบคนอื่นชอบด้วย เพราะเขาเองไม่ได้ทำเพลงแบบอาร์ตเฮ้าส์ แต่ทำเพลงป๊อปปูลาร์มิวสิก เพราะฉะนั้นจึงต้องบาลานซ์ทั้งสิ่งที่รักกับสิ่งที่คนฟังอยากฟังให้ไปด้วยกัน 

ส่วนการเป็นผู้กำกับ (บทบาทที่ซับซ้อนที่สุด) เป้ อธิบายเป็นพิเศษว่า มันมีความท้าทายหลายขั้นที่ซ้อนทับกันอยู่ ทั้งการเขียนเรื่องยังไงให้สนุก ทำยังไงให้ขายได้ ต้องทำในแบบที่อยากทำให้ออกมาดีไปพร้อมกับดูแลทีมงานไม่ให้เหนื่อยจนเกินไป และปัจจัยสำคัญที่ขาดไม่ได้เลยคือต้องทำให้หนังได้เงินด้วย 

ตัวตนชัดที่สุดคือดนตรี

เมื่อถามว่าบทบาทไหนที่คิดว่าเป็นตัวตนของ เป้ อารักษ์ มากที่สุด เขาตอบโดยไม่ลังเลว่า

‘ดนตรีน่าจะเป็นตัวตนที่สุด เพราะว่ามันง่ายที่สุดในการที่จะทำออกมาเล่าปุ๊บแล้วเป็นเราเลย เราเขียนด้วย บางทีก็แทบจะทำคนเดียว หรือบางทีก็มีโปรดิวเซอร์มาช่วยบ้าง มันเป็นไอเดียของเราทั้งหมดที่ควบคุมได้ตั้งแต่ตอนเด็กๆ แล้ว’

เป้ยอมรับว่าในฐานะผู้กำกับแม้จะได้เลือกและควบคุมหลายอย่าง แต่ไม่ใช่ไอเดียของเขาเพียวๆ ทั้งหมดเหมือนกับการทำดนตรี แต่มันคือการร่วมงานกับทีมมากกว่า ในขณะที่การเป็นนักแสดงก็เป็นการถ่ายทอดเรื่องราวของคนอื่นซึ่งต่างจากการเล่นดนตรีที่สะท้อนตัวตนของเขาได้โดยตรง

บทบาทใหม่ที่อยากท้าลอง

ตลอดเส้นทางการแสดง ชายคนนี้ผ่านทั้งละครและภาพยนตร์มาแล้วนับไม่ถ้วน แต่เจ้าตัวบอกตรงๆ ว่าวันนี้การแสดงไม่ใช่สิ่งที่ต้องพิสูจน์อะไรอีกแล้ว แต่ถ้าถามถึงบทบาทใหม่ๆ ที่ยังไม่เคยสัมผัสมาก่อน

‘จริงๆ แล้วน่าจะเป็นเรื่องเพศครับ…ผมเคยเล่นเป็นตัวละครที่แอบๆ หน่อย อันนั้นอาจจะไม่ยากเท่ากับการเล่นแบบเปิดเผยไปเลย อย่างใน (ดอยบอย) มันจะเป็นทางเครียดมากกว่า อยากลองดูว่าถ้าเล่นแบบเปิดเผยไปเลยจะเป็นยังไง แต่ก็ไม่รู้ว่ามันถูกต้องหรือเปล่าที่เราจะรับบทแบบนั้น เพราะเราอาจจะทำได้ไม่ดีเท่าคนที่เขามีเพศสภาพแบบนั้นจริงๆ แต่ถ้าพูดถึงความท้าทาย อันนั้นน่าจะท้าทายสุดครับ’

The Stone : ก้าวแรกสู่หลังจอมอนิเตอร์

การก้าวเข้าสู่บทบาทผู้กำกับเต็มตัวของ เป้ อารักษ์ เริ่มต้นจากความมั่นใจในไอเดียและเรื่องราวที่อยากเล่า และ The Stone พระแท้ คนเก๊ ไม่ได้เป็นเพียงแค่โปรเจกต์ทดลอง แต่เป็นการรวมเอาประสบการณ์ชีวิตและมุมมองส่วนตัวเข้ากับการเล่าเรื่องที่คิดว่าน่าจะโดนใจผู้ชมชาวไทย

‘ตอนแรกไม่ได้มองไปถึงจุดนั้นเลยครับ เรามองแค่หาเงินในประเทศอย่างเดียว เพราะผมอยู่ในวงการหนังมานาน คิดว่าการหาเงินในประเทศเป็นสิ่งที่ชัวร์ที่สุดในการทำให้หนังไม่เจ๊ง ผมไม่อยากทำหนังเจ๊งเรื่องแรกก็เลยไม่ได้มองไปตรงนั้น’ เป้เล่าอย่างตรงไปตรงมา

แม้หนังจะไม่ได้วางแผนไปเทศกาลนานาชาติแต่เมื่อได้รับเลือกให้ไปฉายก็ถือเป็นความภูมิใจอย่างยิ่ง งานนี้อาจไม่ใช่เทศกาลสายลึกเหมือนหนังอินดี้ของเพื่อนร่วมวงการ แต่เป็นเทศกาลที่เต็มไปด้วยความบันเทิงและปาร์ตี้ ซึ่งก็สะท้อนตัวตนของผู้กำกับออกมาได้อย่างชัดเจน

‘มันเป็นเครื่องพิสูจน์ว่าไอเดียในหนังของเรามีอะไรที่ไม่เหมือนเรื่องอื่น และความไทยของมันน่าจะมีเสน่ห์ในสายตาคนดูต่างชาติ’

ช่วงเริ่มเขียนบทเป้ไม่ได้เริ่มต้นจากศูนย์ แต่ถือว่ามีประสบการณ์และความเข้าใจในวงการหนังไทยพอสมควร ซึ่งเขาเผยว่าหนังเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องแรกที่เขียน และในอนาคตก็มีแผนทำหนังเรื่องต่อไปพร้อมกับสลับไปทำงานเพลงและแสดงควบคู่ไปด้วย

การสลับโหมดและการเรียนรู้ความเป็นผู้ใหญ่

การเปลี่ยนจากศิลปินสู่นักแสดงและผู้กำกับของ เป้ อารักษ์ ไม่ใช่แค่การสลับบทบาท แต่เป็นการเรียนรู้และเติบโตทางความคิด ช่วงทำดนตรีเขาสามารถทำอะไรตามใจได้ แต่เมื่อก้าวสู่บทบาทผู้กำกับ ความรับผิดชอบก็เพิ่มขึ้นตามอายุและสถานะ

‘พอเป็นผู้กำกับเราก็ถือว่าเป็นผู้ใหญ่แล้ว อายุสี่สิบมันก็ต้องมีความรับผิดชอบมากขึ้น และผมก็ได้รับการโค้ชจากโปรดิวเซอร์ (กอล์ฟ-ปวีณ ภูริจิตปัญญา) ที่สอนให้ผมเป็นผู้กำกับที่โตมากขึ้น คำพูดทุกคำมีความหมาย จะมาติงต๊องหรือเจ้าอารมณ์ไม่ได้’

ลายเซ็นในผลงานบ่งบอกถึงตัวตน

‘ผมว่าผมน่าจะหนีสิ่งที่มันเคยมีมาเก่งครับ พยายามจะไม่เหมือนใคร อะไรที่เขาชอบกันจะไม่ชอบ อะไรที่เขาว่าไม่เท่ เราจะว่าเท่’

ตัวอย่างที่เห็นชัดคือเรื่อง ‘พระเครื่อง’ เด็กสมัยใหม่ไม่มองว่าพระเครื่องมันเท่ แต่สำหรับเป้ สิ่งนี้กลับมีเสน่ห์และสามารถหยิบมาเล่าใหม่ในมุมที่ต่างออกไป 

‘ผมก็เลยคิดว่าทำไมเราไม่ห้อยพระ เพราะพระเราเท่กว่าตั้งเยอะ ก็เลยหยิบเรื่องพวกนั้นขึ้นมา มันเริ่มจากความอยากเท่ก่อน แล้วก็พยายามหาอะไรใหม่ๆ ที่แตกต่างตลอดในงานตัวเองครับ’

เมื่อต้องตัดสินใจระหว่างให้นักแสดงตีความเองหรือกำหนดทิศทางอย่างชัดเจน เป้เลือกวิธีตรงกลาง 

‘ต้องเจอกันครึ่งๆ ครับ ผมจะอธิบายแบ็กกราวด์กับสิ่งที่เราคิดไว้ แต่สุดท้ายวิธีการแสดงมันต้องเจอกันตรงกลาง บางครั้งนักแสดงก็เสนอช้อยส์ใหม่มาให้ลอง แล้วเราค่อยปรับร่วมกัน หรือบางทีเขามาแล้วก็ใช่เลยตั้งแต่แรกก็มี’ 

ความเข้าใจนี้มาจากการเป็นนักแสดงมาก่อน และเป้เห็นว่าในบางครั้งนักแสดงรู้จักตัวละครมากกว่าผู้กำกับเอง ทำให้การเลือกนักแสดงกลายเป็นหน้าที่สำคัญที่สุด

‘ถ้าแคสต์ถูก ก็จะช่วยพาเรื่องไปได้ไกล แต่ถ้าเลือกผิดต่อให้เขียนดีแค่ไหนหนังมันอาจจะสนุกได้ยาก’

และเมื่อถามถึงภาพยนตร์ลำดับที่สองของเขา เป้หัวเราะเล็กน้อยก่อนตอบ

‘ก็กำลังทำอยู่ครับ บางทีมันก็อาจจะไม่ได้เกิดขึ้นจากความอยากของเราอย่างเดียว มันเป็นเรื่องจังหวะและโอกาสด้วย แต่ผมก็ทำอย่างอื่นไปด้วย ทั้งอัลบั้ม แล้วก็การแสดง แต่โชคดีที่ผมมี บี-วุฒิพงษ์ อีกคน ไม่ได้ทำคนเดียว ผมก็รับผิดชอบในส่วนหนึ่ง บีก็จัดการต่อในอีกส่วนหนึ่งครับ’

นักดนตรีที่ไม่เคยหยุดทำเพลง

แม้จะหันมาสวมบทบาทผู้กำกับอย่างจริงจัง แต่เส้นทางดนตรีของเป้ก็ยังไม่เคยหยุดเดิน เขายังคงออกผลงานเพลงอย่างสม่ำเสมอ แม้เจ้าตัวจะยอมรับตรงไปตรงมาว่าการทำเพลงอาจไม่ใช่อาชีพที่หาเลี้ยงตัวเองได้เต็มที่ แต่เพราะอาชีพนักแสดงที่พอจะหล่อเลี้ยงชีวิตได้ ทำให้เขาเลือกทำเพลงอย่างอิสระตามใจตัวเองได้เสมอ และยังมีค่ายเพลงที่มองเห็นคุณค่าในตัวเขา แม้ผลงานจะไม่ได้สร้างกำไรเป็นกอบเป็นกำ แต่ก็ยังคงเป็นแรงซัพพอร์ตกันมาตลอด

เป้เล่าถึงแนวทางการทำเพลงที่หลากหลายและเปิดกว้าง 

‘ผมทำเรื่อยๆ นะครับ ผมทำอะไรแปลกๆ ตลอดเลย ก็มีโฟล์คแล้วก็ไปทำร็อกแอนด์โรลบ้างชุดหนึ่ง แล้วก็มีไปทำอิเล็กทรอนิกส์สามชุด นี่ก็กลับมาคันทรี่อีกแล้ว อยากทำอะไรก็ทำเลยครับเพลง ตามใจตัวเองมาก’

ล่าสุดกับอัลบั้มใหม่ ‘อกหักติดยาหมาตาย’ เพลงของเขายังคงสะท้อนตัวตนได้อย่างดิบ ตรงไปตรงมา และจริงใจเหมือนเดิม โดยแรงบันดาลใจส่วนใหญ่ก็มาจากชีวิตจริงและการสังเกตผู้คนรอบตัว 

‘ถ้าใช้ความรักไม่ได้ หน้าตาไม่ได้ อายุก็เริ่มเยอะแล้ว งั้นลองใช้เงินแทนได้มั้ย?’ เป้เล่าถึงเพลง ‘อยากเป็นเสี่ยเลี้ยงต้องทำไง’ อย่างตรงไปตรงมา 

เส้นทางสายดนตรีจึงยังคงเป็นพื้นที่ที่เป้สามารถเล่าเรื่องและสะท้อนตัวตนได้เต็มที่ ท่ามกลางบทบาทนักแสดงและผู้กำกับที่ต้องรับผิดชอบผู้คนและทีมงานอีกนับร้อยชีวิต

จากสังเวียนสู่ธุรกิจ ‘ลงนวมบอยส์’

อีกบทบาทที่หลายคนจดจำ เป้ อารักษ์ คือการเป็นนักแสดงที่หลงใหลในกีฬามวยไทย โดยมีจุดเริ่มต้นมาจากการขึ้นชกบนสังเวียนในรายการ ‘10 Fight 10’ จนต่อยอดไปสู่การเป็นพาร์ทเนอร์ธุรกิจแฟชั่นในชื่อ ‘ลงนวมบอยส์’ แบรนด์ที่เกิดจากการร่วมกันปลุกปั้นกับเพื่อนๆ ภายใต้สโลแกน ‘Everyone Can Fight’ ที่ไม่ได้มองการต่อสู้เป็นแค่กีฬา แต่คือท่าทีในการใช้ชีวิต การลุกขึ้นสู้ในแบบของตัวเอง การสร้างคอมมูนิตี้ที่เข้าใจกัน และการตีความความเป็นนักสู้ให้กลายเป็นสไตล์ที่ใครๆ ก็สามารถเข้าถึงได้

เคยรู้สึกไหมว่าการอยู่ในวงการบันเทิงก็เหมือนการขึ้นเวทีชกมวย

‘มันไม่ได้โหดร้ายขนาดนั้นครับ จมูกเราไม่หัก ถ้าคุณเคยสู้บนเวทีมันมีความกลัวที่ยากที่จะเอาอะไรไปเทียบเหมือนกันครับ จริงๆ แล้วเรื่องของเรามันไม่ได้มีคนสนใจเท่าเรื่องของเขา เพราะฉะนั้นพลาดบ้างได้ แต่อย่าพลาดเยอะ หรือถ้าคุณดังมากๆ ก็ห้ามพลาดเลย ไม่พูดอะไรอาจจะดีกว่าพูดซะด้วยซ้ำ เพราะฉะนั้นมันก็ไม่ได้น่ากลัวเท่ากับขึ้นเวทีชกมวยแน่นอนครับ’

และถ้าให้เลือกเพลงเปิดตัวขึ้นสังเวียน เขาตอบทันทีว่า 

‘ผมต้องเลือกเพลง ‘อย่าเล่นกับไฟ’ ของเป้เองครับ เพราะมันส์สุดที่ผมเคยทำมาแล้ว แล้วก็คิดว่าเพลงตัวเองมีตั้ง 60 กว่าเพลง จะเลือกเพลงคนอื่นทำไม หรือเพลง ‘ไม่ต้องทำหรอกบุญ ’ก็เคยใช้ตอน 10 Fight 10 แล้วก็แพ้ครับ (หัวเราะ)

ในอีก 5 ปี ข้างหน้าอยากให้คนจดจำ เป้ อารักษ์ ในฐานะอะไรมากที่สุด?

‘โห… มากที่สุดใช่ไหมครับ อยากเป็นผู้กำกับที่ทำหนังได้เงินติดกันสามเรื่องครับ ห้าปีน่าจะได้อีกสองเรื่อง (หัวเราะ)’

ท้ายที่สุดแล้วในบทบาทของการเป็นศิลปิน เขายังคงทำเพลงตามใจตัวเองอย่างอิสระ ในขณะที่การแสดงยังเป็นพื้นที่ที่เขารักและพร้อมกลับไปเสมอ แต่สิ่งที่เป้โฟกัสจริงจังที่สุดในวันนี้คือการเป็นผู้กำกับหรือคนเล่าเรื่องและต้องการพื้นที่ในการสร้างสรรค์สิ่งใหม่ๆ ให้แก่วงการบันเทิงบ้านเรา

สำหรับเขารายได้ไม่ใช่แค่ผลลัพธ์เชิงธุรกิจ แต่คือหลักฐานเชิงรูปธรรมของความสำเร็จที่สามารถจับต้องได้ แม้ยังอยากเล่นละครและทำเพลงต่อไป แต่เส้นทางการเป็นผู้กำกับคือสิ่งที่เป้มุ่งหน้ามากที่สุดในตอนนี้ และเมื่อมองย้อนกลับไป ไม่ว่าจะเป็นบทบาทบนสังเวียน ในห้องอัด บนเวทีแสดง หรือหลังกล้อง ทุกประสบการณ์ได้หล่อหลอมให้เป้เติบโตขึ้นในเวอร์ชันที่เท่กว่าเดิม แข็งแกร่งกว่าเดิม และยังคงเดินหน้าลุยกับความฝันของตัวเองต่อไปอย่างไม่หยุดพัก

Photographer: STYLEdeJATE @styledejate
Art director: PK Vanasirikul @peeekks
Assistant photographer: Eric D’ Geno @erinaerielle
Lighting: Stoppie Pumipat @thananchailoha @advancedphotosystems
Senior designer: Methita Trakulpoonsub @methitaa
Project manager: Sirinart Panyasricharoen @tibabit
Writer: Yokploy Chandrabha @tmyokploy
Translator: Pinghyu 
Video: Supathat Thardrak @gunnst__
Video editor: Supathat Thardrak @gunnst__
Photos: STYLEdeJATE @styledejate
Stylist: Mathimon Intharasuwan @chubbyz_gt
Stylist assistant: Nithikorn Moolyongsak @pepetchyy​
Hair stylist: Pornwasu Huamrun @Papalapom
Makeup artist: Chatchanok Natengampak @mameaw.everyday @ngampak.makeup
Location: REC. Bangkok
Talent Coordinator: Daniel Van Norden
Concept: Laurie Osborne @laurieosborne