[title]
ภาพวาดที่เกิดจากความสะเทือนใจของ ตะวัน วัตุยา ต่อเหตุการณ์ความรุนแรงทางการเมืองเมื่อเดือนเมษายน-พฤษภาคม พ.ศ. 2553 ส่งผลให้มีประชาชนถูกสังหารเสียชีวิตกว่าร้อยคน
โดยที่คนที่ตายจากการสังหารหมู่ทางการเมืองไทยมักจมหายไปจากประวัติศาสตร์ เหลือเพียงแค่ตัวเลขให้เรารับรู้ถึงความโหดร้าย แม้กระทั่งตัวเลขของคนตายก็มักคลุมเครือไม่แน่ชัด ใบหน้าและชื่อของพวกเขาเลือนหายไปจากความทรงจำของสังคมอย่างรวดเร็ว แตกต่างจากชื่อและใบหน้าของผู้สั่งการที่มักได้รับการจารึกลงในประวัติศาสตร์ด้วยสถานะต่างๆ ดังนั้นสิ่งที่สูญหายจากสังคมไทยมากที่สุดอาจไม่ใช่ความก้าวหน้าหรือความมั่งคั่ง แต่เป็นความทรงจำต่างหาก
เมื่อเราชมภาพวาดของตะวัน เราจะรู้สึกถึงทั้งความเป็น “คนนอก” และ “คนใน” ของตัวศิลปิน ภาพวาดของเขาให้ระยะห่างบางอย่างคล้ายคนนอกมองเข้ามา ในขณะเดียวกันก็ให้ความสะเทือนใจเสมือนได้เข้าไปอยู่ในสถานการณ์นั้นด้วยจริงๆ มุมมองที่ทบซ้อนและขัดแย้งเช่นนี้จะทำให้ผู้ชมภาพเกิดความรู้สึกเหมือนอยู่ในภาวะกึ่งกลางระหว่างบางสิ่งบางอย่าง ภาวะที่มีทั้งความห่างเหินและแนบแน่น ภาวะที่ชวนให้ขบคิดและครุ่นคำนึงถึงสภาวการณ์ของ
การดำรงอยู่