[image]
[title]Her şey Minnesota’da geçen çocukluklarında başlamış. Çim biçerek biriktirdikleri parayla 8 mm’lik bir kamera satın almışlar. O zamandan beri de birlikte film çekiyorlar. ‘The Big Lebowski’den ‘No Country for Old Men’e kimi zaman tuhaf, kimi zamansa karanlık filmler yaptılar ama sonuç her zaman büyüleyiciydi.
Son filmleri ‘Hail, Caesar!’da bu kez 1950’lerde geçen bir Hollywood hikâyesi anlatmaya girişti Coen Kardeşler. Josh Brolin, Hollywood’da problem çözerek hayatını kazanan bir karakteri canlandırıyor. Ortadaki sorunsa büyük bir yıldız olan Baird Whitlock’un (George Clooney) Roma dönemini anlatan epik bir filmin setinden kaçırılmış olması. Josh, Baird’in peşine düştüğünde tap dansçılığı yapan Channing Tatum ve güzel bir su balerini rolündeki Scarlett Johansson ile karşılaşıyor.
Coen Kardeşler ile ‘Hail, Caesar!’ın Berlin prömiyeri için yola çıkmalarından önce Londra’da buluştuk. Büyük kardeş Joel artık 61 yaşında, daha ciddi ve kesinlikle daha konuşkan. 58 yaşındaki Ethan ise dalgın, abisinin birkaç cümlesini tamamlıyor, bol bol da kıkırdıyor. İkisinden biri eksik olsa söyleşinin gerçekleşemeyeceği aşikâr.
George Clooney’nin ‘Hail, Caesar!’ı çekmeniz için yıllardır sizi ikna etmeye çalıştığı doğru mu?
Joel: Evet. Filmin hikâyesini George’a yıllar önce, muhtemelen birlikte çektiğimiz ilk film olan ‘O Brother, Where Art Thou?’nun setinde anlatmıştık. George hikâyeden çok etkilendi, yıllardır ne zaman “Şimdi ne yapalım?” diye konuşsak hep ‘Hail, Caesar!’ diyordu.
Baird Whitlock büyük bir film yıldızı ama biraz ahmak bir tip. Clooney’yi bu rol için biçilmiş kaftan yapan neydi?
Joel: George eski toprak film yıldızları gibi. Ayrıca filmlerimizde aptal karakterleri canlandırmasına bayılıyoruz, aptalı oynarken harikalar yaratıyor. Yani bu işte iyi değilseniz çok fazla sırıtabilecek bir rol, George ise hedefi hep on ikiden vuruyor. Hiç kibirli de değil üstelik. ‘Hail, Caesar!’da hem bir aptalı oynaması, hem de insanları film yıldızı olduğuna inandırması gerekiyordu. Gerçekten zor iş.
‘Hail, Caesar!’ boyunca western’den müzikale birçok farklı türde filmin çekimine şahit oluyoruz. Hollywood’un bu dönemine özel bir düşkünlüğünüz var mı?
Ethan: Bahsettiğin filmleri izlediğimizde “Vay be, ne olağanüstü bir işçilik,” diye düşünmeden edemiyoruz. Olumlu ya da olumsuz, bir sürü ‘Hail, Caesar!’ değerlendirmesinde bu filmlerle dalga geçtiğimiz söylendi. Artık filmi nereleriyle izliyorlarsa… Channing Tatum’un dans sahnesine dikkatli bakarsanız tek yapmaya çalıştığımızın iyi bir dans sahnesi çekmek olduğunu anlarsınız.
‘Hail, Caesar!’ belli bir yerde ve zamanda geçiyor, peki olayların ve karakterlerin tarihsel bir gerçekliği var mı? Tarihçiliğe soyunmuyorsunuz değil mi?
Ethan: Yok canım.
Joel: Kimi karakterlerin tarihsel bir izdüşümleri var ancak sonuç olarak hepsi kurgusal. Mesela Scarlett Johansson’ın karakteri için yüzücülükten oyunculuğa transfer olup müzikallerde rol almaya başlayan Esther Williams’dan esinledik.
Oturup araştırma yapmak yerine hâlihazırda bildiklerinizden yola çıktınız öyleyse.
Ethan: Evet. Hiç araştırma yapmayız, su akar yolunu bulur. Aklımızdan geçen fikirleri filme aktarmaya çalışıyoruz, kütüphanedeki kitaplarda yazanları değil. Araştırma işi bize göre değil.
Film gayet eğlenceli ama karanlık bir yanı da yok değil. Hep alttan alta akıp giden bir gerginlik var.
Ethan: Bunu filmin posterine yazmalıydık: “Alttan alta akıp giden bir gerginlik.”
‘Hail, Caesar!’ 1950’ler sinemasındaki çılgınlığın ve dehanın büyük bir şenlikle kutlanması gibi. Kendi kendinize: “Allah aşkına 30 senedir n’apıyoruz biz?” dediğiniz oluyor mu hiç?
Joel: “30 senemizi neden bu uğurda heba ettik” diyor muyuz? Elbette. Ama hayatını tesisatçılıkla, öğretmenlikle ya da politikayla geçirsen de eninde sonunda söyleyeceğin şey bu oluyor. Onca zaman sonra işler biraz farklı görünmeye başlıyor.