Film

  ‘Küçük Şeyler’in, önceki filminiz ‘Babamın Kanatları’ ile bağlantısı nedir? Adına ev üçlemesi dediğim serinin devamı niteliğinde. Ama başka bir hikaye, başka bir sınıf ve başka bir üslupla anlatılıyor. İlk filmde sitenin inşaatı sürerken oradaki örnek daireyi görüp evi alan çiftin hayatına odaklanıyoruz bu kez.  Bir üçlemenin parçası olsalar da, iki film arasında değindiği konular açısından hayli fark var. ‘Babamın Kanatları’, işçi cinayetlerine eğiliyor; ‘Küçük Şeyler’in karakterleri ise beyaz yakalı dertlerinden mustarip. Bu fark, senaryo yazımı ve çekim sürecini nasıl etkiledi? İçinde yaşadığımız kentsel sömürü ve kapitalizmin cenderesindeki karakterler olarak aynı gerçekliğin içinde nefes alıp veriyorlar. Hatta birebir aynı mekandalar diyebilirim. Bu filmi yazarken yeni orta sınıfı anlamak, onun kendine dert ettiği şeylerin ötesine geçerek bir kavrayış geliştirmek zorlayıcıydı. Diğer yandan da ilk filme nazaran daha iyi bildiğim sularda olduğum için kolaydı. Bu konfor alanından çıkmayan, kendini fazla önemseyen, biraz da gösteriş seven insanları yazarken mizah ister istemez ön plana çıktı. Çekim süreci de elbette kolay olmadı. Oyuncularla komik olmadan kurulan bir mizahı ve içinde hüznü barındıran çıkışsızlığı, yer yer sertleşen ilişkinin köşeli yanlarını beraberce kavramaya çalıştık. Benim açımdan zorluklarla dolu, eğlenceli ve inanarak çalıştığım bir süreç oldu.  Sizi, ‘Küçük Şeyler’deki çiftin hikayesini yazmaya iten şey neydi? Beyaz yakalıların dünyasıyla nasıl

Hikayeye ilham veren neydi? ‘I, Daniel Blake / Ben, Daniel Blake’deki aşevlerini ziyaret ettiğimde, buralara giden insanların aslında çalışan kesimden olduğunu fark ettim. Meslekler güvenilir olmaktan çıktı. Yeni teknolojiler ise insanların daha fazla sömürüldüğü anlamına geliyor.  Sıfır süreli sözleşmeyle [işverenin asgari çalışma saati sağlamadığı, işçinin teklif edilen işleri kabul etmek zorunda olmadığı sözleşme türü] çalışan şoför Don Lane’in ölümünden etkilendiniz mi? Filmi çekerken bundan haberimiz yoktu. Don’un durumu şok edici ve filmde izlediklerinize kıyasla çok daha uç noktadaydı. Cesur bir kadın olan eşiyle tanıştık. [Senarist] Paul Laverty de birçok şoförle tanıştı ve birkaçıyla yollara düştü.  ‘Sorry We Missed You’da Ricky karakteri beyaz bir minibüs kullanıyor. Agresif araç kullanan işçi klişesine bir tepki olarak mı doğdu bu karakter? Bilinçli bir şekilde bu klişeyi ortadan kaldırma niyetimiz yoktu ama şimdi görüyorum ki belki de içten içe öyle bir amacımız vardı. İşçilere odaklanmak ve ne denli tükenmiş olduklarını göstermek istedik. Karakterin tuvalete gidecek vakti olmadığı için yanında şişe taşıması çok çarpıcı. Şoförler çok şiddetli bir kontrol mekanizması altında çalışıyor. Tuvalete gitmelerine zaman tanınmıyor. Bu onur kırıcı bir durum.  Oyuncularınızın hazır olmadıkları sahnelere tepki göstermesini istemenizle biliniyorsunuz. Bu yöntem işe yarıyor mu? Kesinlikle yarıyor. Bir sahnenin çekiminde kötü sonuç alırsan, onu tekrar edersin. Oldukça

2019’un son çeyreğinin en çok beklenen filmi ‘Joker’, başarısız komedyen Arthur Fleck’in hepimizin tanıdığı (ve korktuğu) Gotham psikopatına dönüşümünü mercek altına alıyor. ‘Joker’in yıldızı Joaquin Phoenix, şimdiden Oscar’a göz kırpan gergin ve ürkütücü performansıyla filmin ruhunu oluşturuyor. Phoenix’in kötü bir röportaj şöhreti var, bizim buluşmamıza dair de pek umut vermeyen bir biçimde “Genellikle röportajların sonunu getirmeye çalışırım,” diyor zaten. Ancak karşımdaki kişi gayet rahat ve Joker’e dönüşümünü anlatmaya istekli.   Joker gibi bir karakteri oynamak için onu sevmek gerekir mi? Açıkçası zor bir sınavdı. Senaryoyu okurken bazen onu anladım, bazen ise ondan tiksindim. Acınası ve mızmız biriydi. Onda travma sonrası stres bozukluğu izleri gördüm. Filmin başında ona çocuklar saldırdığında bir heykel gibi kalıyor ve tepki veremiyor. Çocukken istismar edilen birinden bahsediyoruz. Bunu yaşayan biriyle empati kurmamak zor. Böyle bir şey beyninizi, düşünme biçiminizi değiştirir. Benim de karaktere bakışımı değiştirdi.   Role nasıl hazırlandınız? Ruh sağlığı sorunlarını araştırdınız mı? Biraz video izledim ve iki kitap okudum. Hangileri olduğunu söylemem, çünkü suçlulara hak ettiklerinden daha fazla ilgi gösterilmesini istemiyorum. Özetle siyasi suikastçılar ve toplu katliam yapanların benzer kişilikleri var. Görünüşe göre 1963’ten önce iki kategori tanımlanmış: Politik olarak aşırı uçta mantıklı kişiler ve deliler. Sonraları medya çok daha geniş bir yelpazenin y