Sriwalee Lakmuang

Time Out ชวนผมมาแชร์ลิสต์คาเฟ่เปิดใหม่ที่ชอบที่สุด และระหว่างที่กำลังรวบรวมรายชื่ออยู่นั้น ผมก็ย้อนคิดไปถึงจุดเริ่มต้นตั้งแต่แรกเริ่มตลอดแปดปีที่ผ่านมา เพราะสิ่งที่ผมหลงใหลก็คือการสำรวจซีนกาแฟภายในกรุงเทพฯ  โดยทั้งหมดมันเริ่มต้นง่ายๆ เพียงเพราะผมเป็นคนที่รักการดื่มกาแฟเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว และช่วงที่ยังทำงานประจำ ผมก็มักจะใช้เวลาสุดสัปดาห์ไปกับการค้นหาคาเฟ่ใหม่ๆ ที่น่าสนใจ และในทุกครั้งที่ได้บังเอิญไปเจอคาเฟ่ที่มีกาแฟอร่อยๆ หรือร้านที่ตกแต่งอย่างสวยงาม มันมักจะจุดประกายแรงบันดาลใจบางอย่างในตัวผมอยู่เสมอ มันทำให้ผมก็ไม่ต้องการที่จะเก็บความรู้สึกเหล่านั้นไว้เพียงคนเดียว การแชร์ช่วงเวลาเหล่านั้นลงบนอินสตาแกรมจึงกลายเป็นเหมือนสมุดบันทึกเล่มเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยความสุข หรือเปรียบเทียบให้เห็นภาพง่ายๆ มันคือแกลเลอรีส่วนตัวที่ผมตั้งใจสร้างขึ้น และจนถึงวันนี้ผมก็ยังรู้สึกทึ่งที่ผู้คนมากมายคอยติดตามการเดินทางนี้ไปพร้อมกัน ตลอดหลายปีที่ผ่านมา มักจะมีหลายคนเข้ามาถามผมอยู่เสมอว่า ‘คุณหาคาเฟ่พวกนี้เจอได้ยังไง?’ คำตอบก็คือมันไม่มีสูตรสำเร็จที่ตายตัว ต้องเล่าย้อนกลับไปสมัยที่ผมเคยอยู่ในกลุ่ม ‘cafe hopper’ เรียกได้ว่ามันคือคอมมูนิตี้ขนาดย่อมที่เรามักจะแชร์พิกัดใหม่ๆ ให้กัน และอาจจะเนื่องด้วยความโชคดีที่ผมมีเพื่อนๆ ที่อยู่ในสายงานดีไซน์ เวลามีโปรเจกต์อะไรใหม่ๆ ที่น่าสนใจเขาก็จะแอบมากระซิบบอกอยู่เสมอ นอกจากนี้ก็มีวิธีอื่นๆ ผสมผสานกันไป ทั้งการไถโซเชียลไปมา ดูแฮชแท็กว่าอะไรกำลังอยู่ในเทรนด์ หรือบางครั้งก็ได้พบโดยบังเอิญระหว่างที่กำลังออกไปสำรวจ การที่ได้ไปเยือนคาเฟ่หลากหลายที่ มันให้อะไรกับผมหลายอย่างมาก และบทเรียนที่สำคัญที่สุดคือ ผมได้รู้ว่าการมีใจรักในสิ่งใดสิ่งหนึ่ง มันคือแหล่งพลังงานสำคัญในการข

เท่าที่นึกออก ช่วงวันแม่ในวัยเด็กของผู้เขียนมักจะมีวัฒนธรรมกินข้าวนอกบ้านกันเกือบทุกปี (ซึ่งคิดว่าวัฒนธรรมของบ้านอื่นอาจใกล้เคียงกัน) เพราะการได้อยู่ร่วมโต๊ะมื้อเดียวกันจะมีมวลของความแนบแน่นที่ไม่เคยหายไปผุดขึ้นในระหว่างมื้อเสมอ  ซึ่งจริงๆ แล้วร้านอาหารส่วนใหญ่ต่างดีไซน์ร้านออกมาให้มีพื้นที่เพียงพอต่อการรับแขก แต่จะดีแค่ไหน ถ้าร้านอาหารร้านนั้นออกแบบหรือครีเอตเมนูอาหารให้มีความแตกต่างเฉพาะตัว ไม่ว่าจะเป็นเมนูอาหารไทยร่วมสมัย ไทยโมเดิร์น หรือนำอาหารต้นตำรับฝีมือแม่ ยาย ย่า มาครีเอตให้ดูมีคุณค่าขึ้นโดยใส่ไอเดียของเชฟหรือเจ้าของร้านอาหารเข้าไปด้วย โดยเฉพาะอาหารต้นตำรับรสมือแม่ ซึ่งสำหรับบางคนคือความทรงจำชั้นดี คือความผูกพัน คือความไกลห่างให้กลายเป็นใกล้ชิด หรือทำให้อาหารมื้อนั้นวิเศษขึ้นมาราวกับมีเวทมนตร์ Time Out รวม 10 ร้านอาหารแนว ‘Feels Like Home’ จากต้นตำรับฝีมือของคนที่บ้าน โดยบางร้านให้บรรยากาศเหมาะกับครอบครัวหรือเพื่อน บางร้านให้สไตล์โมเดิร์นร่วมสมัย บางร้านครีเอตเมนูที่ดูแตกต่าง หรือบางร้านเป็นเชฟยอดฝีมือและเป็นสเปเชียลเกสต์ที่ปรากฏในรายการอาหารทางทีวี บางร้านจองยากเย็นแต่คนส่วนใหญ่ก็ยังขอลอง บางร้านก็กลับไปกินซ้ำได้บ่อยๆ แต่ไม่ว่าอย่างไร ร้านอาหารเหล่านี้ให้ความรู้สึก Feels Like Home ลอยกรุ่นขึ้นมาทุกร้าน 

ในกรุงเทพฯ วงการติ่มซำมีค่อนข้างหลากหลาย ทั้งแนวต้นตำรับคลาสสิก แนวทดลองเชิงสร้างสรรค์ หรือค่อนไปทางแนวหรูหราระดับภัตตาคาร แต่เคยคิดกันเล่นๆ ไหมว่าบางสิ่งบางอย่างที่เกี่ยวกับติ่มซำ มักทำให้ทุกมื้อเต็มไปด้วยความรู้สึกพิเศษที่ซ่อนอยู่เสมอ บางคนอาจนิยมกินติ่มซำกันช่วงสาย หรืออยากนั่งชิลกินกันช่วงเที่ยง นั่นก็เพราะติ่มซำไม่ใช่แค่ของกิน แต่มันคือพิธีกรรมแห่งการกินไปแล้ว  อยากให้ลองนึกภาพโต๊ะในร้านติ่มซำที่เต็มไปด้วยเข่งไม้ไผ่ อุ่นไอชา กลิ่นหอมละมุน คลอเสียงคุยกันเบาๆ และเสียงตะเกียบที่คอยแย่งชิงติ่มซำคำอร่อยๆ เหล่านี้คือร้านที่ Time Out เห็นว่าควรค่าแก่การลิ้มลอง

ครั้งแรกที่เราเห็นนิทรรศการนี้โชว์หราตามหน้าสื่อโซเชียล กลับทำให้เรายิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว จนมารู้ทีหลังว่านี่คือนิทรรศการของแป้ง–ภัทรีดา ประสานทอง นักวาดภาพประกอบสุดน่ารักและผู้ก่อตั้งแป้งนวลสตูดิโอ (Pangnualstudio) ร่วมกับนวลตอง ประสานทอง ผู้เป็นน้องสาว ผลงานของเธอเป็นที่คุ้นตาตามหน้าหนังสือ สินค้าน่ารัก ของที่ระลึก โรงแรมหรือร้านอาหาร และอื่นๆ อีกมาก    Photograph: Pumpkin Art Town   เราเคยคุ้นตาด้วยชื่อและผลงานของคุณแป้งมาตั้งแต่สมัยเรียนมหา’ลัย เพราะลายเส้นการ์ตูนที่เรียบง่าย ไม่ต้องใช้ทฤษฎีใดๆ ให้มากความ ซึ่งคาแร็กเตอร์การ์ตูนหัวกลมโตนั้นก็แสนน่ารักงุบงิบเล่นเอาใจอิ่มฟูทุกครั้งที่เห็น     Photograph: KICHgallery   ส่วนนิทรรศการที่ว่าคือ หน้าขายหน้า - Facefully โดยแป้ง-ภัทรีดา คือนิทรรศการที่สื่อถึงพลังของความเรียบง่ายตรงไปตรงมา ซึ่งผลงานใน Facefully สื่อแค่เรื่องของ ‘ใบหน้า’ เพียงอย่างเดียว  Photograph: KICHgallery     ใบหน้าหลากหลายใน Facefully สะท้อนบุคลิกต่างกันไป บางหน้าซุกซน บางหน้านิ่งสงบ บางหน้าเรียบง่ายเข้าถึงได้ และบางหน้าก็แฝงไปด้วยความเพ้อฝันและจินตนาการได้ไม่รู้จบ    Photograph: KICHgallery   แต่นั่นแหละ รูปทรงของแต่ละใบหน้า ถูกถ่ายทอดด้วยการเหลือพื้นที่ให้ตีความได้อย่างอิสระ จนเหลือเพียงแก่นแท้ที่อยากบอกเล่า นั่นคือ ‘ใบหน้า’ ที่หลากหลายในนิทรรศการนั่นเอง    Photograph: KICHgallery   นิทรรศการหน้าขายหน้า - Facefully จัดแสดงตั้งแต่วันนี้จนถึง 27 กันยายน ที่ KICHgallery ซอยร่วมฤดี 2 เปิดให้เข้าชมวันพุธ-วันอาทิตย์ (ปิดวันอังคาร) เวลา 10.00 - 18.00 น. (แกลเลอรีไม่มีที่จอดรถ แนะนำให้เดินทางด้วย BTS เพลินจิต ลงทางออกที่ 2) 

ใครๆ ก็อยากมีชีวิตที่ดี โดยเฉพาะคนรุ่นใหม่ที่แสวงหาสิ่งนี้  ซึ่งเป็นไปได้ว่า ในปีที่ผ่านๆ มา กลุ่มคนรุ่นใหม่มักไม่ได้มองความมั่นคงด้วยตัวเลขหรือรายได้เพียงอย่างเดียวอีกต่อไป เพราะจากผลสำรวจของ WGSN ชี้ว่า 84% ของคนอายุ 16-24 ปีทั่วโลกกำลังมองหาสถานที่ฮีลใจ จนทำให้ตัวชี้วัดเรื่องความสุข และ Gross Well-being (GWB) เริ่มเข้ามามีบทบาทในทางเศรษฐกิจเพิ่มขึ้น   จากผลการสำรวจข้างต้น เทศกาลปักษ์ใต้ดีไซน์วีค 2568 (Pakk Taii Design Week 2025) จึงมีคอนเซปต์ตอบรับผลสำรวจด้วยการขับเคลื่อนเศรษฐกิจทั่วภาคใต้สู่การเป็นโมเดลต้นแบบด้วยแนวคิด De-Stress Economy หรือเศรษฐกิจแห่งความสบายใจ และเป็นแนวคิดที่ถูกนำมาใช้กับงานปักษ์ใต้ดีไซน์วีค 2568 เป็นปีแรก ด้วยธีม South Paradise: มาใต้ บายใจให้ถึงหวัน  โดยทางเทศกาลได้วางแนวคิด De-Stress Economy ที่ครอบคลุมการใช้ชีวิต การลงทุน และการท่องเที่ยวรวม 4 กลุ่ม กลุ่มแรกคือกลุ่มสงบ (Moment of Calm) ได้แก่ นครศรีธรรมราช พังงา นราธิวาส ส่วนกลุ่มที่สองคือ กลุ่มผ่อนคลาย (The Art of Relaxing) มีตั้งแต่ยะลา ตรัง พัทลุง ภูเก็ต กลุ่มที่สามคือ กลุ่มปลดปล่อย (Place of Eneraize) มีกระบี่ สงขลา และสุราษฎร์ธานี และกลุ่มที่ 4 คือกลุ่มไร้กังวล (Stage of Worry-Free) คือชุมพร ระนอง สตูล และปัตตานี  ด้วยธีมของปีนี้ที่ว่า ‘มาใต้…บายใจให้ถึงหวัน’ เราเลยรวบรวมอีเวนต์เท่าที่พอจะนึกออกด้วยกิจกรรมที่คิดว่าคงช่วย ‘ฮีลใจ’ ให้การล่องใต้ครั้งนี้เต็มไปด้วยความบายใจไปด้วยกัน    Photograph: Pakk Taii Design Week   1. เจริญอ่านเภสัช by soulfriendandspiritualgarden  เจริญอ่านเภสัช คือการออกแบบประสบการณ์ร้านหนังสือบำบัดใจ (ซึ่งได้แรงบันดาลใจจากร้านขายยา) ที่จะคอยให้คำแนะนำหนังสืออ่านเพื่อบำบ

ขึ้นชื่อว่าโชยุ – ซอสปรุงรสเพิ่มความอร่อยให้มื้ออาหารที่ไม่ว่าใครๆ น่าจะมีไว้ติดบ้าน    แต่มีโชยุที่ดูแตกต่างออกไปอย่างยี่ห้อ Shokunin Shoyu คือโชยุนำเข้าจากญี่ปุ่นโดยช่างฝีมือตัวจริงทั่วญี่ปุ่นที่สืบทอดกันมาถึง 28 รุ่น และพิถีพิถันในกรรมวิธีการหมักมาเป็นร้อยๆ ปี ซึ่งโชคุนินโชยุมีทั้งหมด 6 ชนิด รวมโชยุชนิดพิเศษอีกกว่า 3 ชนิด แต่ละชนิดจะมีโชยุอีกกว่า 100 แบบเพื่อเหมาะกับการกินในมื้ออาหาร กระทั่งบางแบบยังนำไปจิ้มกับของหวานอย่างขนมปังปิ้งหรือไอศกรีมก็ยังได้    Photograph: Shokunin Shoyu Thailand   โชคุนินโชยุ มาจากความตั้งใจของ ทาคาฮาชิ มันทาโระ ชายหนุ่มผู้หลงใหลในโชยุที่ก่อตั้ง บริษัท Dento Design Kobo โดยก่อนหน้าเขาทั้งเยี่ยมชมโรงงานและชิมโชยุด้วยตัวเองกว่า 400 โรงงาน จนนำมาสู่รูปแบบการบรรจุขวดและช่วยประชาสัมพันธ์โชยุแก่ผู้ผลิตรายเล็กในท้องถิ่นนั้นๆ ด้วย     Photograph: Shokunin Shoyu Thailand   แรกเริ่มเขามีไอเดียอยากให้โชยุเป็นซอสปรุงรสที่กินได้กับอาหารทุกประเภท (ถ้าเป็นไปได้) ซึ่งความจริงแล้ว โชยุญี่ปุ่นมีด้วยกัน 5 ชนิด แต่คนส่วนใหญ่มักใช้โชยุเพียงชนิดเดียว ทำให้ผู้ผลิตลดฮวบฮาบ จาก 6,000 ราย เหลือ 1,200 ราย ในช่วง 50 ปีที่ผ่านมา   Photograph: Shokunin Shoyu Thailand เขาเลยจับคู่โชยุกับมื้ออาหารให้กลายเป็นเรื่องปกติซะเลย เพื่อแนะนำรสชาติของโชยุไปในตัว แล้วพัฒนาแบรนด์ ‘โชยุรสโปรด’ ของ Dento Design Kobo ที่เพิ่มความน่ารักด้วยการวาดภาพประกอบอาหารมื้อโปรดของชาวญี่ปุ่นบนขวดโชยุไปด้วย ซึ่งช่วยให้ลูกค้าเลือกโชยุที่ตรงกับมื้ออาหารนั้นได้    Photograph: Shokunin Shoyu Thailand   ปรากฏว่าโชคุนินโชยุขายออกได้ถึง 17,000 ขวด ภายใน 10 เดือน ส่งผลให้ยอดขายโดยรวมของร้านค้าที่จำหน่าย

Neighbourmart POP! ออกตัวขอเป็นเพื่อนบ้านชาวสยาม ชวนกิจการทั้งเก๋าและเก๋มาเล่นสนุก สร้างความร่วมมือใหม่ๆ ร่วมกัน โดยจะออกมาในรูปแบบของสินค้าน่าอุดหนุน เวิร์กช็อปและทัวร์น่าเข้าร่วม ไปจนถึงแคมเปญสนุกๆ ให้รอติดตาม   Photograph: Neighbourmart   จากสาขาแรกที่ TCDC กรุงเทพฯ ย่านบางรัก วันนี้ได้ต่อยอดมาสู่สาขาใหม่ที่ Absolute Siam Store ในพื้นที่พิเศษที่ยังคงรักษา Young Soul ของกรุงเทพฯ ไว้ได้ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเพียงใด ที่ออกแบบให้สาขานี้บอกเล่าเรื่องราวสดใหม่ที่เต็มไปด้วยพลังและแพสชันของคนหนุ่มคนสาวในยุคก่อนให้เข้ากับ Love Bangkok, Support Local Business ที่เนเบอร์มาร์ทสื่อสารตลอดมา โดยโฟกัสกับแนวคิด Love Siam, Support Young Soul    Photograph: Neighbourmart   จุดเริ่มต้นของ Absolute Siam Store x CEA present Neighbourmart POP! หนึ่งในความร่วมมือผ่านโครงการไทยสร้างสรรค์ ระหว่างสยามพิวรรธน์ และสำนักงานส่งเสริมเศรษฐกิจสร้างสรรค์ (องค์การมหาชน) หรือ CEA ที่ออกแรงซัพพอร์ตและเปิดพื้นที่ Absolute Siam Store x CEA present Neighbourmart POP! ชวนคนเมืองและนักท่องเที่ยวช้อปปิ้งพร้อมเรื่องเล่า และเพิ่มการซัพพอร์ตกิจการเล็กๆ และธุรกิจรุ่นเก๋า made in Bangkok ในรูปแบบที่เข้าถึงง่ายตั้งอยู่ใจกลางเมืองให้ทุกคนได้กลับไปทักทาย Young Soul ในตัวเองอีกครั้ง   Photograph: Neighbourmart สินค้า OG และสินค้าสร้างสรรค์ในกรุงเทพฯ กว่า 30 แบรนด์ นักช้อปของเก๋จะได้พบกับพริกไทยตรามือที่หนึ่ง ถ่านไฟฉายตราม้าขาว หมากฝรั่ง Lucky ยาหม่องถ้วยทอง ฯลฯ และยังออกแบบเรื่องเล่าที่พาทุกคนย้อนกลับไปยังจุดสตาร์ทของกิจการที่ไม่มีวันสิ้นสุด และผู้บุกเบิกที่เต็มไปด้วย ‘Young Soul’ มาจนถึงทุกวันนี้ นอกจากนี้ยังยกขบวนสิน

ในช่วงหลัง ศิลปะร่วมสมัยเริ่มเข้ามาตั้งหลักเป็นจุดยืนเพื่อให้เห็นถึงบทบาทอีกด้านหนึ่งของแขนงงานศิลปะดั้งเดิมมากขึ้น ทำให้ผู้ชมตื่นตาและรู้สึกถึงการเปิดโลกกว้างมากไปกว่าเดิม  อย่างเช่นการแสดง มาลีบูชา (Mali Bucha: Dance Offering) คือการแสดง ‘รำแก้บน’ ผสานเทคโนโลยีความจริงเสริม (AR) เทคโนโลยีเสมือนจริง (VR) และการรำไทย (หรือการเต้น) เข้าด้วยกัน ทั้งหมดนี้เรียกว่าเป็นการแสดงสดแบบไฮบริด เพื่อนำเสนอรูปแบบใหม่ของการรำแก้บนดั้งเดิมอย่างที่เคยเห็น    Photograph: Eric Hong   เพราะถ้าพูดกันตรงๆ การรำแก้บนคือการรำนาฏศิลป์ไทย ซึ่งเป็นศิลปะพื้นบ้านที่เรียกได้ว่าเป็นการเต้นของสามัญชน (People’s Dance) ที่หลอมรวมจิตใจ ความหวัง ความปรารถนาอยู่บนความเชื่อของคนในยุคก่อน  การแสดงมาลีบูชาครั้งล่าสุด ที่นำแสดงโดย กรกาญจน์ รุ่งสว่าง เป็นศิลปินที่สังกัดภายใต้คณะนักเต้นร่วมสมัยอิสระคือ Pichet Klunchun Dance Company องค์กรที่ก่อตั้งโดยศิลปินศิลปาธรเพื่อให้เกิดการขับเคลื่อนในสังคม การถ่ายทอดงานศิลปะร่วมสมัยที่มีอัตลักษณ์ หรือการสร้าง ‘สิ่งใหม่’ ทางศิลปวัฒนธรรมให้เกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้น    Photograph: Eric Hong   อะไรคือ Mali Bucha: Dance Offering  Mali Bucha มาจากภาษาสันสกฤตที่ใช้ในภาษาไทย แปลว่าหญิงผู้แสดงความเคารพบูชาต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ (ตามความเชื่อส่วนตัว) ส่วน Dance Offering หรือภาษาไทยเรียกว่า รำแก้บน คือการร่ายรำเพื่อแสดงความกตัญญูหรือเพื่อแก้บนตามคำสัญญา เมื่อนำสองความหมายมารวมกัน จึงสื่อถึงผู้หญิงที่บูชาสิ่งศักดิ์สิทธิ์ผ่านการร่ายรำ  แต่ความแตกต่างคือ Mali Bucha เป็นโปรเจกต์ศิลปะที่นำรากเหง้าของประเพณีไทยมาเล่าเรื่องในแบบที่ใครๆ เข้าถึงได้ งานนี้ชวนมองว่าความเชื่อและจิตวิญญาณของคนเราจะเปลี่

จริงอยู่ที่งานวรรณกรรมดูเป็นอะไรที่เข้าถึงยาก และด้วยยุคสมัยนี้การไม่มีพื้นที่สำหรับนักเขียนหน้าใหม่ ไม่มีบรรณาธิการ ไม่มีสำนักพิมพ์ ยิ่งดูเป็นเรื่องยากเข้าไปอีก  แม้แต่งานรวมเรื่องสั้น คนที่อยู่ในวงการวรรณกรรมพูดเป็นเสียงเดียวว่าเป็นเรื่องท้าทาย แต่นิวัต พุทธประสาท เจ้าของสำนักพิมพ์เม่นวรรณกรรมเชื่อว่านักเขียนหน้าใหม่เกิดขึ้นได้ ถ้ามีเรื่องราวดีๆ ที่ไม่เคยเล่าที่ไหน ซึ่งประจวบกับ วิวัฒน์ เลิศวิวัฒน์วงศา มีแพสชั่นด้วยเรื่องราวของนักเขียนหญิงใน ‘ยุคสมัยนี้’ และเป็นเรื่องราวสดใหม่ จึงเกิดเป็นโปรเจกต์ ทำลาย, เธอกล่าว และโปรเจกต์ล่าสุดอย่าง เธอทำลาย, เธอกล่าว ขึ้น  โปรเจกต์เล่มแรกคือ ทำลาย, เธอกล่าว คือผลงานรวมเรื่องสั้น 11 เรื่องสั้น 10 นักเขียนหญิงรุ่นใหม่ที่เล่าเรื่องราวสังคมในยุคปัจจุบัน ผ่านการเล่าเรื่องของยุคสมัยที่กำลังมาถึง (ซึ่งมีเรื่องสั้น 1 เรื่องที่ไม่ปรากฏนามนักเขียน) โดยมีวิวัฒน์เป็นบรรณาธิการคัดสรรและดูแลเนื้อหา   Photograph: Porcupinebook   มาปีนี้ เม่นวรรณกรรมมีโปรเจกต์เล่มที่สองต่อจาก ทำลาย, เธอกล่าว ก็คือ เธอทำลาย, เธอกล่าว โดยนักเขียนหญิง 8 คนที่ขลุกในวงการวรรณกรรมและภาพยนตร์อย่าง จิดานันท์ เหลืองเพียรสมุท, ตินกานต์, พิราอร กรวีร์, Mind da hed, อุรุดา โควินท์, อินทิรา เจริญปุระ, ใหม่ ศุภรุจกิจ และพวงสร้อย อักษรสว่าง  ซึ่งยังมีวิวัฒน์เป็นผู้ริเริ่มโปรเจกต์และบรรณาธิการเช่นเคย เขาบอกถึงเนื้อหาเล่มนี้ว่าเป็นการสำรวจการทำลายล้างเพื่อสร้างสิ่งใหม่ ซึ่งมีน้ำเสียง (ของผู้หญิง) ที่ทั้งอ่อนโยนแต่เข้มแข็ง เกรี้ยวกราดแต่ปลอบประโลม แปลกประหลาดแต่สวยงาม ผ่านมุมมองอันลึกซึ้งของผู้หญิงถึงผู้หญิงอย่างที่ไม่เคยปรากฏมาก่อน    Photograph: Porcupinebook   สำรวจมิติความสัมพันธ

ไม่รู้ทำไม เวลาฟังเพลงวง Yonlapa ทีไร เหมือนโดนสะกดให้หลงอยู่ในวงกตกรุงเทพฯ สักแห่งทุกที   แม้จะเป็นวงดนตรีจากเชียงใหม่ แต่พวกเขาเป็นที่คุ้นเคยในกลุ่มวงดนตรีอินดี้ในกรุงเทพฯ เช่นล่าสุดที่พวกเขาได้รับการสนับสนุนจากโครงการ Music Exchange 2025 จาก CEA และ THACCA ไปแสดงดนตรีในเทศกาลฟูจิร็อก (Fuji Rock Festival) ที่ญี่ปุ่น อาจพูดได้ว่าเป็นเทศกาลที่น่าจับตาที่สุดสำหรับ Yonlapa ตั้งแต่ก่อตั้งวงก็ว่าได้  Photograph: Yonlapa   Yonlapa หรือยลภา คือวงดนตรีอินดี้ป๊อปจากเชียงใหม่ที่รวมตัวกันเมื่อปี 2019 พวกเขาเคยสังกัดค่ายเพลง Minimal Records (หนึ่งในวงที่สังกัดค่ายนี้เช่น Solitude is Bliss) ปัจจุบันเป็นศิลปินอิสระ ที่มีสมาชิกคือ น้อยหน่า (ร้องนำ-กีตาร์) อานุภาพ (กีตาร์-คีย์บอร์ด) นาวิน (เบส) และชลันธร (กลอง) ซึ่งแนวดนตรีจะเป็นดรีมป๊อปและซูเกซ (แนวดนตรีลูกหม้อของอัลเทอร์เนทีฟร็อก) ด้วยท่วงท่าดนตรีที่ฟังเพลิน แต่ก็มีจังหวะหนักหน่วงแบบทีเล่นทีจริง    Photograph: Yonlapa   แต่ความเฉพาะตัวของวงคือไม่มีเนื้อเพลงภาษาไทยแม้แต่เพลงเดียว เหตุผลคืออะไรรู้ไหม คนแต่งเพลงหลักของวงอย่างน้อยหน่าบอกว่า เวลาที่เธอเล่นกีตาร์หรือแต่งเพลง เมโลดี้ไม่เคยเข้ากับภาษาไทยเลย (เพราะด้วยการใส่วรรณยุกต์) แต่หากเมโลดี้เป็นภาษาอังกฤษจะเข้ากับคอร์ดและลื่นไหลมากกว่า    Photograph: Yonlapa   ส่วนการแต่งเพลงก็ได้แรงบันดาลใจเวลาออกไปเดินเล่น ไปพบเจอผู้คน หรือมาจากวงอัลเทอร์เนทีฟร็อกในใจอย่าง Flyleaf, Paramore และ No More Belts วงอินดี้ไทยยุค 2000 โดยรวมมีอารมณ์ของความรัก ความสัมพันธ์ ชีวิต และเรื่องราวที่เป็นตัวเอง และด้วยจังหวะดนตรีและน้ำเสียงของน้อยหน่าที่มีเอกลักษณ์ เมื่อฟังแล้วทำให้รู้สึกถึงรอบตัวที่หมุนช้าลง หรือ

Swing dance isn't just about steps — it's about feeling ประโยคนี้น่าจะบอกได้ครอบคลุมถึงคนที่ชอบและหลงใหลการเต้นสวิงแดนซ์ได้ดี นั่นก็เพราะการเต้นสวิงแดนซ์ได้รับความนิยมจากคนทุกเจนเนอเรชั่น    Photograph: Jelly Roll Jazz Club   ซึ่งเชื่อเถอะว่าเหล่าสวิงแดนซ์คงเนื้อเต้นแน่ๆ ครั้งนี้โรงเรียนสอนเต้นที่สร้างคอมมูนิตี้นักเต้นโดยเฉพาะอย่าง Jelly Roll Jazz Club จับมือกับ ททท. และ กทม. จัดงานเต้นสวิงแดนซ์ Amazing Thailand: Swing Dance Hualamphong ครั้งเดียวในรอบปี ด้วยการรวมตัวของนักเต้นมืออาชีพกว่า 20 ประเทศทั่วโลก และเพิ่มบรรยากาศให้วงเต้นสนุกขึ้นไปอีกกับวงดนตรีแจ๊ซระดับแถวหน้า พร้อมเปิดฟลอร์ให้เต้นกันแบบสุดสวิงริงโก้ท่ามกลางพื้นที่สุดคลาสสิกอย่างสถานีรถไฟหัวลำโพง    Photograph: Jelly Roll Jazz Club   ภายในงานเหล่านักเต้นจะได้พบกับทีมนักเต้นท็อปฟอร์มระดับโลกจากสวีเดนที่หลายคนอาจคุ้นเคย รวมถึงนักเต้นระดับนานาชาติมาสร้างความสนุกให้ครั้งนี้เต็มไปด้วยบรรยากาศของ Step into Swing ส่วนวงแจ๊ซมีทั้งยุโรป ญี่ปุ่น ไทย ไม่ว่าจะเป็นวง Carolina Reapers Swing จากฝรั่งเศส Clap Stomp Swingin’ จากญี่ปุ่น ส่วนวงไทยสุดเก๋า เช่น Yusu Jazz Band เป็นต้น    Photograph: Jelly Roll Jazz Club   หรือใครที่กังวลว่าถ้าเต้นไปแล้วกลัวตัวเองจะเก้ๆ กังๆ หรือเพิ่งมางานนี้ครั้งแรก อยากให้ลองเข้าคลาสสอนเต้นชื่อว่า Free Dance Class ซึ่งเหมาะสำหรับปูพื้นฐานการเต้นสวิงดูก่อน ที่จะสอนโดยครูเต้นมืออาชีพจาก Jelly Roll Jazz Club ที่เผลอๆ อาจได้เพื่อนใหม่ไม่รู้ตัว    Photograph: Jelly Roll Jazz Club   แล้วมาเปลี่ยนฟลอร์สวิงแดนซ์ให้กลายเป็นจุดเช็กอินคลาสสิกที่น่าจดจำ เจอกันวันอาทิตย์ที่ 17 สิงหาคมนี้ เวลา 17.00 - 19.00 น

บนโลกโซเชียล ท่าแร่ ได้รับกระแสตอบรับด้านบวกเกินคาด อย่างที่รู้ ท่าแร่ คือหมู่บ้านที่มีคนนับถือคาทอลิกเยอะสุดในอีสาน วัฒนธรรมหลากหลายเชื้อชาติก็รวมอยู่มาก ทั้งญวน เวียดนาม หรือไทญ้อ เต็มไปด้วยความเชื่อของท้องถิ่น สถานที่ส่วนใหญ่ก็ยังคงรูปแบบสถาปัตยกรรมแบบฝรั่งเศส เช่น โบสถ์เก่าคำเกิ้ม ซึ่งเป็นหนึ่งในสถานที่สำคัญของการถ่ายทำภาพยนตร์เรื่องนี้ Photograph: Sahamongkolfilm International ภาพยนตร์เรื่อง ท่าแร่ จึงเป็นการผสานระหว่างความเป็น Folk Horror (ความกลัวเรื่องผีสางในท้องถิ่น) ของชุมชนท่าแร่ในสกลนครที่เล่าผ่านหมอเหยา และวิธีการปราบผีแบบ Exorcist ในหนังฝรั่งที่เล่าผ่านบาทหลวงให้อยู่ในบริบทของหนังไทยตามแบบฉบับของผู้กำกับหนังสยองแห่งชาติอย่าง คุ้ย-ทวีวัฒน์ ความจริงแล้ว ใครต่างก็รู้จักคุ้ยจากวงการหนัง ละคร ทั้งเบื้องหน้าเบื้องหลังกว่า 20 ปี แต่ที่ชัดมากคือภาพจำของผีสาวชุดดำเรื่อง ธี่หยด (2566) และธี่หยด 2 (2567) ซึ่งกลายเป็นซอฟต์พาวเวอร์ระดับนานาชาติ อีกอย่าง เขาบอกว่า วัฒนธรรมของหมู่บ้านท่าแร่มีความหลากหลายจนเป็นเรื่องที่ยากและท้าทายเอามากๆ แต่เขาตอบอย่างมั่นใจว่า แหงล่ะ ก็มันคือเรื่องที่จะต้องทำ! Photograph: Sahamongkolfilm International โดยไม่ต้องเดา แกนหลักของหนังเรื่องนี้จึงเป็น ‘บาทหลวง’ และ ‘หมอเหยา’ ด้วยคัลเจอร์และตำนานของไทยในมุมมองใหม่ซึ่งยังไม่เคยถูกเล่าในหนังผีไทยที่ไหน ในอีกแง่ ท่าแร่ในการกำกับของคุ้ยกลับเห็นอะไรที่ขึงขังกว่าลายเซ็นความหลอนที่คุ้นเคยกว่าในธี่หยดเสียอีก แต่ทว่าสิ่งที่ทำให้ท่าแร่ติดตาได้เกินกว่าทั้งหมด คือเหล่านักแสดงที่สวมบทบาทและใส่ทีท่ากันสุดกู่ โดยเฉพาะเจมส์-จิรายุ (แสดงหนังผีเรื่องนี้เป็นเรื่องแรก) และแพรวา-ณิชาภัทร (ที่บอกว่ายากเพราะกลัวผีสุดช

Time Out จัดอันดับเมืองที่ดีที่สุดของชาว Gen Z เป็นครั้งแรก โดยอ้างอิงข้อมูลจากผลสำรวจ Best Cities ประจำปี และให้คนอายุต่ำกว่า 30 ปีจากทั่วโลกเป็นผู้โหวต ผลปรากฏว่า กรุงเทพฯ คว้าอันดับ 1 ไปครอง ทั้งด้านการใช้ชีวิตที่น่าพึงพอใจ ค่าครองชีพที่เข้าถึงได้ง่าย และความรู้สึกเป็นส่วนหนึ่งของผู้คนในชุมชน นี่คือครั้งแรกของ Time Out กับการจัดอันดับเมืองที่ดีที่สุดที่จะต้องเป็นที่จดจำว่าเมืองที่ดีต้องเป็นแบบไหน (เมืองนั้นคือกรุงเทพฯ ยังไงล่ะ) โดยให้กลุ่มคนอายุต่ำกว่า 30 ปีร่วมกันโหวตจัดอันดับเมืองที่ดีที่สุดสำหรับกลุ่ม Gen Z ซึ่งใช้ชุดข้อมูลเดียวกับแบบทดสอบการสำรวจเมืองประจำปีที่ครอบคลุมที่สุด ด้วยการคัดเฉพาะกลุ่มคนรุ่นใหม่ที่ค้นพบความเป็นไปได้ใหม่ๆ ในเมืองที่พวกเขาอาศัย ซึ่งไม่เพียงแค่การใช้ชีวิตเท่านั้น แต่ยังสนใจเรื่องเศรษฐกิจและสังคมด้วย และเมืองที่คู่ควรกับการครองอันดับหนึ่งในปี 2568 จะเป็นที่ไหนไปได้ นอกจากกรุงเทพฯ เมืองที่เต็มไปด้วยชีวิตชีวา ความวุ่นวาย แต่ก็น่าหลงใหลไม่เบา   ชัยชนะครั้งนี้จึงส่งสัญญาณถึงการเปลี่ยนแปลงครั้งสำคัญของคนรุ่นใหม่ที่ให้ความสำคัญกับเมือง ในขณะที่คนรุ่นก่อนอาจให้ความสำคัญกับความมั่นคงในอาชีพการงานหรือชีวิตที่เงียบสงบแถบชานเมือง แต่ Gen Z ไม่ใช่แบบนั้น เขาคือกลุ่มคนที่เติบโตในยุคดิจิทัลบนความผันผวนทางเศรษฐกิจ และการเลือกที่จะทำงานอิสระเป็นอันดับหนึ่ง แต่บางครั้งกลับโหยหาบางสิ่งที่ต่างไปจากเดิม อย่างการแสวงหาประสบการณ์อันเปี่ยมไปด้วยพลัง การเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มคนในชุมชนนั้นๆ มีเวิร์กไลฟ์บาลานซ์ในชีวิตการทำงาน และสำคัญที่สุดคือ การมีอิสรภาพทางการเงินเพื่อเพลิดเพลินกับสิ่งที่แสวงหามาทั้งหมด อาจบอกได้ว่านี่คือที่สิ่งที่กรุงเทพฯ แสดงออกมาได้ชัดเจนที่สุด เพราะเ

คราวแรกที่เห็นแบรนด์ไม่อร่อยให้ต่อย (จริง) แบบผิวเผิน อาจจะเห็นแค่ร้านขายไอศกรีมสีโทนร้อนที่ขายไอศกรีมรสชาติคุ้นเคยอย่างที่เคยกิน และคงจะไม่แปลกใหม่อะไรถ้าการนำเสนอหรือการตั้งคอนเซปต์แบรนด์จะไม่สะดุดตาใครๆ เข้า เช่นหมวกกันน็อกและเสื้อยืดลงยันต์แถมคุมโทนด้วยสีส้มทั้งหมด  จนมาทราบว่า ไม่อร่อยให้ต่อย (จริง) คือโรงงานผลิตไอศกรีมเล็กๆ ตั้งอยู่ในชุมชนย่านพระรามสอง ที่มีความเชื่อมั่นและมีเป้าหมายไว้ก่อนว่า ไอศกรีมต้องมีรสชาติอร่อยจริง เพราะถ้าไม่อร่อยอาจจะโดนต่อยเอาได้ (อย่างหลังเติมเอง)  Photograph: maiaroihaitoi พวกเขาได้คอนเซปต์มาจากกระแสในโซเชียลมีเดียตามร้านอาหารและร้านเครื่องดื่มพากันเล่นมุกแปะป้ายกันให้ควั่กว่า ไม่อร่อยให้ต่อยปาก หรือ ไม่อร่อยให้เตะ ฯลฯ แบรนด์ไอศกรีมเล็กๆ อย่างไม่อร่อยให้ต่อย (จริง) เลยเห็นว่ามีเสน่ห์และมีความขันตรงตามแบบฉบับคัลเจอร์ไทย เลยปิ๊งไอเดียว่า ในเมื่อมีไอศกรีมที่เขามั่นใจว่าอร่อยมากๆ อยู่ -จะดีแค่ไหนกัน- ถ้าเอามุกล้อเลียนพวกนั้นมาตั้งเป็นชื่อแบรนด์ไอศกรีมซะเลย!  Photograph: maiaroihaitoi ความสนุกของแบรนด์เลยอยู่ตรงนี้… เมื่อได้คอนเซปต์จากกระแสทางโซเชียลมีเดียจนออกมาเป็นชื่อแบรนดิ้งตายตัวว่า ไม่อร่อยให้ต่อย (จริง) ที่เห็นชัด แรกเริ่มพวกเขาปั้นแบรนด์เล็กๆ นี้ด้วยการขายไอศกรีมบนรถเข็น (เหมือนคุณลุงคุณน้าเข็นไอศกรีมคันเล็กๆ ขายตามชุมชนอย่างที่เคยเห็น) โดยเข็นไปขายตามที่ต่างๆ ซึ่งที่แรกคือชุมชนแถวโรงงานย่านพระรามสองพร้อมๆ กับการโปรโมตแบรนด์ลงโซเชียลมีเดียไปด้วย Photograph: maiaroihaitoi หลังจากนั้นใครจะคิดว่าผลตอบรับจากที่เขาเคยโปรโมตแบรนดิ้งอย่างเช่นลงคลิปหรืออะไรต่างๆ กลับเป็นไวรัลจนได้รับโอกาสไปออกงานอีเวนต์ตามออฟฟิศหรือไม่ก็ห้างสรรพสินค้ามาเรื่

‘เราอาจไม่แน่ใจในความกระจ่างชัดของจักรวาล จึงเป็นเหตุผลให้เรายังคงดำรงอยู่’ เป็นบทสรุปของข้อความที่สื่อถึงในนิทรรศการล่าสุดอย่าง Across the Universe ของ โจ-อาจิณโจนาธาน อาจิณกิจ ได้ชัดเจนที่สุด  Photograph: Xspace Gallery   Across the Universe คือนิทรรศการเดี่ยวของ โจ-อาจิณโจนาธาน อาจิณกิจ โดยได้แรงบันดาลใจมาจากภาพวาดจิตรกรรมจากฝาผนังในวัดวาอารามหรือฝาผนังในถ้ำของมนุษย์ยุคโบราณที่ผ่านกาลเวลาและความเชื่อ จนนำมาสู่ผลงานภาพวาดเชิงนามธรรมร่วมสมัย ซึ่งเป็นการตีความผ่านภาพวาดโดยผสานทั้งแนวคิดในยุคก่อนและยุคปัจจุบัน  Photograph: Xspace Gallery   แม้ว่าโจเป็นศิลปินที่ทำงานด้านศิลปะหลากหลายแขนง เช่น วาดภาพ ถ่ายภาพ หรืองานศิลปะแนวจัดวาง ฯลฯ แต่ช่วงหลังเขามุ่งความสนใจไปยังการวาดภาพเชิงนามธรรม (Abstract) โดยเป็นการสำรวจแนวคิดเกี่ยวกับประเด็นที่หลากหลายและมุมมองด้านสุนทรียศาสตร์ ซึ่งนิทรรศการนี้ก็มาจากแนวความเชื่อว่าภาพวาดจิตรกรรมไม่ได้ถูกจำกัดแค่ชิ้นงานหรือวัตถุที่มีไว้สำหรับชมเพียงเท่านั้น แต่มาจากความเชื่อ ประสบการณ์ โดยเฉพาะการดำรงอยู่ของมนุษย์กับภาพวาดในถ้ำหรือจิตรกรรมตามฝาผนังวัด รวมถึงความสัมพันธ์ของมนุษย์กับโลกใบนี้ก็ด้วย  Photograph: Xspace Gallery โดยเขาหยิบผลงานชุด Untitled (The Master) ที่สร้างสรรค์ขึ้นในปี 2024 ครั้งนั้นเป็นการศึกษาจิตรกรรมฝาผนังเพื่อระลึกถึงจิตรกรไทย จนดัดแปลงมาสู่นิทรรศการ Across the Universe ไว้ด้วย แต่คราวนี้เขาสร้างงานชุดนี้ขึ้นมาเล่าเพื่อลงลึกถึงจุดกำเนิดของคำว่า ‘จิตรกรรม’ ซึ่งจิตรกรรมคือสิ่งที่ผนวกรวมกับผู้คน ความเชื่อ การดำรงชีวิต รวมถึงจักรวาลใบนี้จนเป็นหนึ่งเดียวกัน Photograph: Xspace Gallery   นิทรรศการ Across the Univesre ของโจในครั้งนี้จ